Η στιγμή είναι ίσως ιδανική για μία διακομματική αντιμετώπιση της πανδημίας, για μία πολιτική συμφωνία των προθύμων ώστε να αναπτυχθεί ένα ευρύ πλέγμα δράσεων για την προστασία της κοινωνίας.
Προϋποθέτει αρχικά τη συναίνεση της κυβέρνησης, ίσως και την πρωτοβουλία της προς αυτήν την κατεύθυνση. Και θα αποτελέσει και δέσμευση για την αντιπολίτευση που θα πρέπει να φύγει από τη θέση του εξωτερικού κριτή και να αναλάβει ρόλο συνευθύνης. Είναι προφανές επίσης ότι δεν μιλάμε για δυνάμεις που δεν συναινούν στην πολιτική εμβολιασμού.
Η κοινή πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας θα επιτύγχανε δύο σημαντικούς στόχους: Ο πρώτος είναι το μαζικό και ισχυρό μήνυμα προς την κοινωνία ότι απαιτείται πανστρατιά και συλλογική κινητοποίηση. Ο δεύτερος είναι ότι οι επιλογές που θα γίνουν από τις αρμόδιες αρχές θα έχουνε μεγάλο βαθμό θεσμικής συναίνεσης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την ευθύνη σε θέματα μείζονος πολιτικής την έχει πάντα η κυβέρνηση που στηρίζεται και στην πολιτική νομιμοποίηση που της δίνει η εκλογή της. Και το πρόβλημα σε αυτή τη φάση δεν είναι αν θα έχει κομματικά οφέλη ή όχι, μια πολιτική δύναμη είτε της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης.
Η πανδημία υπερβαίνει τα όρια του γνωστού ως σήμερα πολιτικού περιβάλλοντος όπως είχε διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και δοκιμάζει τις κοινωνικές και ατομικές αντοχές μας σε επίπεδα που θυμίζουν μόνο αντίστοιχα μεγάλων πολέμων.
Αυτή η ειδική συνθήκη που έχει δημιουργηθεί, επιβάλλει να δοκιμαστούν όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά διεθνώς και νέες πρακτικές. Άλλωστε υπάρχει ήδη το παράδειγμα της κοινής πολιτικής της ΕΕ για την προμήθεια για όλους των εμβολίων. Και μία τέτοια πρακτική θα μπορούσε να είναι η κοινή πολιτική στάση στις μείζονες αποφάσεις για την πανδημία. Με τρόπους που θα βρουν τα κόμματα μεταξύ τους, αλλά σίγουρα θα περιλαμβάνουν ως όρο, τη διαφάνεια και τον κοινωνικό έλεγχο.
Στην εποχή των μεγάλων διλημμάτων, απαιτούνται και κινήσεις εκτός του οικείου πεδίου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
