Είναι κοινοτοπία να λέμε ότι ζούμε σε εποχές που έχουν χάσει το νόημά τους οι λέξεις. Το λέμε τόσο συχνά και τόσοι πολλοί που μοιάζει με κοινή αλήθεια. Στην πραγματικότητα βέβαια, οι λέξεις δεν χάνουν το νόημά τους, αλλά είναι όσοι τις χρησιμοποιούν που παίζουν με το νόημα, που το χρησιμοποιούν όπως θέλουν. Αυτό είναι και το ωραίο όμως με τη γλώσσα, αυτή η ευελιξία της, αυτή η προσαρμοστική δύναμη που έχει όταν θέλει να πει κάτι άμεσα και δυνατά. Και μην ακούτε τις οιμωγές των συντηρητικών περί λεξιπενίας και αγλωσσίας των νέων ειδικά. Οι έννοιες και τα νοήματα της γλώσσας που χρησιμοποιείται τους ενοχλούν και όχι η μορφή ή η ποσότητα των λέξεων.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στις μέρες μας και σε αυτό που αρχικά θέλησα να εντοπίσω, αυτή την πολύ διαδεδομένη χρήση της λέξης «μέλλον». Την άκουσα και από τον πρωθυπουργό στη Βουλή που φάνηκε σαν ένα από τα κύρια επιχειρήματα υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου. Είναι πια συνυφασμένο, ταυτισμένο με τον κυβερνητικό λόγο αυτό το «μέλλον». Δεν υπάρχει κόμμα που θέλει να αναλάβει την εξουσία που δεν ισχυρίζεται ότι πριμοδοτεί το μέλλον, ότι ξέρει πως θα έρθει ένα καλύτερο μέλλον.
Και λογικό το βρίσκω, άλλωστε είναι ας πούμε ντεμοντέ το παρελθόν. Γιατί να ασχολούμαστε με το παρελθόν που κρύβει τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις ελλείψεις μας. Το μέλλον είναι ωραίο και άσπιλο. Δεν το έχει αγγίξει ο χρόνος και η φθορά. Λάμπει εκεί μπροστά, ακριβώς γιατί είναι πάντα τόσο μπροστά ώστε να μην μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Μπορούμε όμως να του φορτώσουμε όλες μας τις προσδοκίες, τις ευχές, τα σχέδια. Είναι πολύ μοντέρνο αυτό το μέλλον. Και είναι ωραίο να είσαι με το μοντέρνο.
Αλλά τελικά, τι πολιτική είναι αυτή που δεν ασχολείται με το παρόν; Γιατί κάπως το περνάμε γρήγορα αυτό το παρόν και επενδύουμε τα πάντα σε ένα καλύτερο, αλλά απροσδιόριστο αύριο. Εδώ καλά καλά δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα ζήσουμε, αλλά τέλος πάντων ας μην λέμε μακάβρια. Μπορούμε όμως να λέμε λίγα περισσότερα για το σήμερα. Από αυτά που μπορούν να μετρηθούν για την αποτελεσματικότητα και την επιτυχία τους. Από αυτά που συγκρίνονται με τις εμπειρίες των ανθρώπων και δίνουν την ευκαιρία να σκεφτείς όντως τι μπορείς να αλλάξεις ώστε να γίνουν καλύτερα. Μήπως όμως για αυτούς ακριβώς τους λόγους, οι άνθρωποι της εξουσίας, όλων των ιδεολογικών προελεύσεων, μιλάνε μόνο για το μέλλον;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
