Αυτό το πρωτοφανές καλοκαίρι που διανύουμε, ο συνδυασμός αγωνίας και φόβου για το τι μπορεί να συμβεί κυριαρχεί και έχει μετατραπεί νομίζεις σε μία κανονική συνθήκη της καθημερινότητάς μας.
Πρόκειται στην ουσία για την εξέλιξη μίας κατάστασης κρίσης.
Από τη μία είναι οι φωτιές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένα φυσικό φαινόμενο ακόμα κι αν προέρχονται από εμπρησμούς με την έννοια ότι έχει να κάνει με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και δημιουργώντας συνθήκες που συχνά υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις.
Από την άλλη, το οργανωμένο κράτος έχει μπει στη μάχη για την αντιμετώπιση της κρίσης, χωρίς όμως να μπορεί να εξασφαλίσει και ότι όλα θα πάνε καλά και σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Στην πράξη αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι μπροστά στο δέος της φωτιάς, αντιτείνουμε όλα μας τα όπλα, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν για να λυθούν όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται διά μιας.
Για αυτό και το ερώτημα «τι να κάνουμε;» έρχεται τόσο συχνά στην επικαιρότητα, για αυτό και δημιουργείται και πολιτικό θέμα.
Και γίνεται όλο και πιο έντονα φανερό ότι δεν μπορούμε να στηριχθούμε στην τύχη και ότι μπορεί του χρόνου ας πούμε, να μας ευνοήσει ο καιρός, να φυσάει λιγότερο ή να μειωθεί η ξηρασία και όλα να γίνουν λίγο πιο εύκολα. Μπορεί να συμβεί, αλλά μπορεί και να μην συμβεί.
Κατά συνέπεια, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει μία οργανωμένη κοινωνία με τα μέσα που διαθέτει και το κυριότερο, αλλάζοντας τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα προσαρμοζόμενη στις νέες συνθήκες. Πρέπει να προσαρμοστούμε και να προετοιμαστούμε για το μέλλον. Πέρα από επικοινωνιακές τακτικές και πολιτικές διαχείρισης κρίσεων, πέρα από ευκολίες και ωχαδερφισμούς και το κυριότερα πέρα από τα πρότυπα του παρελθόντος. Ο κόσμος μας αλλάζει κάθε μέρα. Και δυστυχώς ένα μέρος της αλλαγής δεν είναι ευνοϊκό για τις κοινωνίες μας.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
