Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναζητά τη διεύρυνση προς τα ανατολικά της. Βλέπει πλέον τις προοπτικές για την Ουκρανία και τη Μολδαβία καθώς και τη Γεωργία. Αλλά και στα Δυτικά Βαλκάνια δεν έκλεισε την πόρτα στη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Μόνο η Τουρκία απομακρύνεται.
Η συζήτηση κρατά σχεδόν δύο δεκαετίες. Στις αρχές του 2000 ήταν πιο ελπιδοφόρα, αλλά δεν προχώρησε.
Δεν συζητώ τόσο γεωπολιτικά ζητήματα που προκύπτουν ή τις αντιπαλότητες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων που άλλοτε φέρνουν πιο κοντά μία χώρα και άλλοτε την κρατούν μακριά.
Για τον πολύ κόσμο, όλους εμάς, το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, άρα και διεύρυνση ή λιγότερη, να μείνουμε ως έχει με τα προνόμιά μας.
Για μένα η φυσική απάντηση είναι υπέρ της μεγαλύτερης Ευρώπης. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι ακόμα και η έννοια της Ευρώπης πια είναι σε αμφισβήτηση. Πώς να βρεις κοινή επαφή με τα συμφέροντα των ισχυρών, των κεφαλαιούχων και των τραπεζιτών που τη δύσκολη ώρα της κρίσης ξεχνάνε και την αλληλεγγύη και την κοινή πολιτική και σε ωθούν απλώς να φύγεις από το κοινό σπίτι.Λες και το έχτισαν μόνοι τους.Λες και οι λαοί που έβγαιναν από τον πόλεμο μπήκαν στην περιπέτεια της ενωμένης Ευρώπης μόνο για να κρατιούνται σε καλά επίπεδα τα ομόλογα και η ισοτιμία του ευρώ.
Αυτό που λείπει σήμερα στην Ευρώπη είναι η διαμόρφωση μιας κοινής προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό όμως δεν πρέπει και να αφήνει απέξω λαούς που δεν έχουν τίποτα διαφορετικό από όλους μας.
Το ταξίδι είναι για όλους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ