Ψάχνοντας κάποιον να νικήσει το «κακό»
Υπήρξε άραγε ποτέ ένας κόσμος καλά στρωμένος και νοικοκυρεμένος, που όλοι ένιωθαν ασφάλεια και σταθερότητα και οι καρποί της βεβαιότητας έλαμπαν πάνω στα δένδρα; Θα το θέλαμε, αλλά τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ.
Κατά βάση στον κόσμο μας συμβαίνουν όλα, και το κακό και το καλό μαζί. Το σημαντικότερο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι οι βαρβαρότητες όχι απλώς είναι πιθανά ενδεχόμενα, αλλά είναι μάλλον μία κανονικότητα.
Οι πόλεμοι από τους τρομακτικούς στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα ως τους μικρότερους στις μέρες μας, είναι μία υπαρκτή κατάσταση που δεν τη βλέπουμε γιατί δεν θέλουμε να τη δούμε.
Αλλά το παράδειγμα των πολέμων δεν αρέσει πολύ γιατί ξεβολεύει τις βεβαιότητες και για αυτό γρήγορα πολλοί το αποσιωπούν θέλοντας να το κατατάξουν στις εξαιρέσεις. Συμβαίνει και ο πόλεμος, αλλά κατά βάση ο κόσμος μας προοδεύει με ειρήνη, με ανάπτυξη, με κατακτήσεις στην επιστήμη μας λένε.
Γιατί όμως έχει σημασία να ξέρουμε, να νιώθουμε ότι η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου είναι συνεχώς παρούσα; Γιατί τότε δεν αποδίδουμε την αρνητική εξέλιξη σε ένα εξωτερικό αίτιο, σε κάτι που δεν μας αφορά, αλλά τις δίνουμε πραγματικές διαστάσεις. Και δεν ψάχνουμε το γενικόλογο «λάθος» που τα προκάλεσε όλα κάπου εκεί έξω.
Πώς έγινε με την «παγκοσμιοποίηση» ας πούμε. Μία λέξη που δεν λέει τίποτα αν δεν της ορίσεις ένα νόημα, έγινε όμως μαϊδανός στις κουβέντες όλων μας και φορτώθηκε την ευθύνη για τη φτώχεια μας, για τις οικονομικές κρίσεις, για το τέλος των ψευδαισθήσεων και των προσδοκιών μας. Και στους αόρατους αίτιους αποδίδεται η ευθύνη για τις δικές μας δυσκολίες. Είναι το «κακό» που σπέρνουν οι «μεγάλοι» της εξουσίας, «οι πλούσιοι», τα μέσα ενημέρωσης που «λένε ψέμματα», τα «συμφέροντα κι άλλα πολλά ανάμεσα στα οποία και παλιοί ρατσισμοί από το παρελθόν.
Κι όλη αυτή η κατάσταση στην απόδοση ευθυνών με έναν τόσο γενικό τρόπο έρχεται κι ακουμπάει στο ότι περιμένουμε στο τέλος και τους «σωτήρες», τους σταυροφόρους του καλού που υπόσχονται να μας σώσουν από το κακό της παγκοσμιοποίησης ή αυτής της νέας δαιμονοποίησης ένα “woke” που πιπιλάνε πολλοί. Κι αποκαλύπτεται ότι οι νέοι σταυροφόροι του καλού μοιάζουν με τα παλιά καλά τέρατα του 20ου αιώνα. Αλλά θα πάρει χρόνο μέχρι να το καταλάβουν όλοι. Για να ξεκινήσει ένας ακόμα φαύλος κύκλος αναζήτησης του ποιος φταίει για την κακιά μας μοίρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
