Όλη η συζήτηση για την ανάπλαση του κέντρου της πόλης, ξεκίνησε συμβολικά όταν «έσπασε» η πλατεία και άνοιξε ο κάτω δρόμος που οδηγεί προς Καλούτσιανη, κόβοντας και τα περίφημα «σκαλάκια», μέρος μόνο των οποίων επιβίωσε και συνδέθηκε πολύ αργότερα με τη γέφυρα.
Τόσοι δήμαρχοι πέρασαν, τόσες δημοτικές αρχές και δεν προχώρησε το βασικότερο κομμάτι που ήταν και θα είναι η διακοπή της βαριάς κυκλοφορίας των οχημάτων στην πλατεία και κάτω προς το Ρολόι και την Αβέρωφ. Τα Γιάννενα που ονειρεύτηκαν έναν μεγάλο περίπατο από την πλατεία ως τη λίμνη, μία ενιαία πλατεία, δεν βρήκαν ποτέ ανταπόκριση στους εκπροσώπους τους στον Δήμο.
Μα είναι ρεαλιστικό να κλείσει η κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης για τα αυτοκίνητα, θα ρωτήσει κάποιος αμέσως μόλις διατυπώσεις αυτό το όνειρο. Η ίδια, παλιά ιστορία, ο ρεαλισμός. Ο δήθεν ρεαλισμός. Γιατί το να δώσεις χώρο στον πεζό, σημαίνει πραγματικές μελέτες, νέες λύσεις, διεξόδους προφανώς και για τα αυτοκίνητα κα όχι βέβαια λαμαρίνες κάτω από τον ήλιο που σκέφτηκε ο δήμαρχος της Αθήνας.
Όλα γίνονται σήμερα. Στο κέντρο της πόλης θα μπορούσαν να κυκλοφορούν μόνο μικρά ηλεκτροκίνητα λεωφορεία, τραμ και τα απολύτως αναγκαία οχήματα για έκτακτες ανάγκες κλπ. Κι αυτό δεν είναι εικόνα φαντασίας από το μέλλον. Κάποια στιγμή απλώς θα γίνει ανάγκη. Αλλά μέχρι τότε θα καταναλώσουμε πολύ ακόμα ρεαλισμό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
