Μία πτυχή του πολιτικού προβλήματος σε μεγάλα θέματα όπως είναι το προσφυγικό, είναι και η ορολογία που χρησιμοποιείται. Ορολογία που παίζει και με τα νοήματα και τις ερμηνείες, σε βαθμό κάποιες φορές άλλο να ακούς κι άλλο να ισχύει.
Για παράδειγμα δεν υπάρχουν “ανεξέλεγκτα” ή “άναρχα” κέντρα προσφύγων όπως λένε κάποια επίσημα χείλη. Ο υπουργός Ν. Μηταράκης επισκέφτηκε στην πρόσφατη περιοδεία του, τον Κατσικά στα Γιάννενα και θα είδε ότι είναι ένα οργανωμένο κέντρο. Θα μπορούσε να πάει και στη Φιλιππιάδα ή στην Αγ. Ελένη και θα έβλεπε κάτι ανάλογο.
Άλλο είναι η κατάσταση στη Μόρια που κατά τον μεγαλύτερο βαθμό δεν είναι “κέντρο”, αλλά μια άθλια κατάσταση αυθαιρεσίας, όνειδος για τη σύγχρονη Ελλάδα, όπως ήταν και η Ειδομένη. Όπως και άλλη συζήτηση ήταν οι πολύ άσχημες συνθήκες με τις σκηνές αρχικά στον Κατσικά. Το να τα μπερδεύουμε όλα μαζί αυτά είναι μία κατάσταση δημιουργίας σύγχυσης. Μήπως μάλιστα αφανής στόχος αυτής της ρητορικής και της κατάστασης σύγχυσης είναι να μειωθεί τελικά η μέριμνα για τους πρόσφυγες;
Όσο τα “κλειστά” κέντρα που θα γίνουν, δεν θα είναι ακριβώς κλειστά αφού δεν επιτρέπεται να λειτουργούν τέτοια κέντρα αποκλείοντας και «φυλακίζοντας» τους αιτούντες άσυλο, οι οποίοι είναι ελεύθεροι άνθρωποι με δικαιώματα ίδια με των πολιτών της χώρας. Μπορεί όμως ένα κέντρο να έχει ελεγχόμενη είσοδο έξοδο για λόγους ασφαλείας.
Και σε αυτήν την περίπτωση όμως, με τη ρητορική αυτή, αυξάνεται η αίσθηση ασφυξίας και απομόνωσης των ανθρώπων. Κι όταν χρησιμοποιείς λέξεις μόνο και μόνο για να ικανοποιείς ένα ακροατήριο τότε ενισχύεις μια αντίληψη που τροφοδοτεί τελικά τον ρατσισμό και τις πολιτικές διαχωρισμού.
