Το χαρακτηριστικό της πολιτικής διαδρομής του Κάρολου Παπούλια είναι ότι άνοιγε δρόμους με βάση τη μέθοδο της «ρεαλιστικής πολιτικής». Άνοιγε το πλαίσιο, άλλαζε τα δεδομένα, αξιοποιώντας την κατάσταση που υπήρχε και τις δυναμικές που είχαν δημιουργηθεί. Αυτή είναι μία πολιτική που εφαρμόζεται στη διπλωματία, πολλά μυστικά της οποίας τα αγνοούμε. Όμως τα εφάρμοζε και σε περιπτώσεις που υπήρχε και κοινωνικός αντίκτυπος, ώστε να υπάρχει και κοινωνική πρόοδος.
Μία περίπτωση ήταν η «άρση του εμπολέμου» με την Αλβανία στο τέλος του ’80. Ήταν η πρώτη φορά που τον είπαν «προδότη». Για να αποδειχτεί ότι αυτός ήταν ο μεγάλος πατριώτης που άνοιγε δρόμους, αντιμετώπιζε τον εθνικισμό και έστηνε τις βάσεις για τη φιλία στα Βαλκάνια που ακόμα και σήμερα παραμένει το ζητούμενο για να πάνε ακόμα πιο μπροστά οι λαοί της.
Μία δεύτερη περίπτωση είναι όταν ήρθε με τον Γερμανό Πρόεδρο Γκάουκ στους Λιγκιάδες στα μέσα του 2000. Το ηθικό πνεύμα του Γερμανού Προέδρου μαζί με το αντιστασιακό πνεύμα του Έλληνα Προέδρου έστειλαν ένα πανευρωπαϊκό μήνυμα κατά του ναζισμού, υπέρ της κατανόησης των δεινών και των τραυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μία «συγγνώμη», συνηγορία του πολυπολιτισμικού, κοινού τρόπου ζωής στην Ευρώπη του σήμερα.
Δεν ήταν απλά αυτά τα πράγματα, όπως δεν είναι και σήμερα. Για αυτό και αποτελούν πολιτική κληρονομιά του Κάρολου Παπούλια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
