Αυτόν τον καιρό του εγκλεισμού και των περιορισμένων μετακινήσεων, δεν είναι μόνο ότι υποχρεωνόμαστε να στενευόμαστε και να περιοριζόμαστε σε μικρούς χώρους. Σπίτι, δουλειά, μέχρι εκεί είναι ο κόσμος για πολλούς. Είναι ότι άλλαξε κατά πολύ και ο τρόπος της κοινωνικότητάς μας. Ε, ναι, θα πει κάποιος, συμβαίνουν αυτά, όταν πρέπει να πάρουμε μέτρα. Όμως, το ερώτημα δεν είναι πια γιατί κλειστήκαμε μέσα, αλλά αν αυτό τελικά μας επηρεάζει και πώς.
Η κοινωνικότητά μας που περνάει μέσα από την επαφή με άλλους ανθρώπους είναι σαφές ότι περιορίστηκε κατά πολύ. Κι αυτό ένα δεδομένο που δεν μπορείς να παραβλέψεις. Σε μεγάλο βαθμό η επικοινωνία μας γίνεται από τα τηλέφωνα και τις εφαρμογές στα κινητά με βίντεο και ακουστικά. Στις γιορτές ολόκληρες οικογένειες συναντήθηκαν στα παράθυρα μίας οθόνης υπολογιστή. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν να βρεθούν σε κοινό εορταστικό τραπέζι από τα Χριστούγεννα του 2019.
Αυτή η νέα συνθήκη έχει το θετικό ότι μας ώθησε στο να βρούμε νέους τρόπους επικοινωνίας. Έχει όμως, και την αρνητική πλευρά που είναι η προσαρμογή μας σε τρόπους που δεν λαμβάνουν πια υπόψη τη σωματικότητα, το αόρατο δέσιμο που έχει η χειρονομία ή το αυθεντικοί κοίταγμα στα μάτια. Ακόμα και το θρόισμα που κάνουν οι λέξεις όταν ακούγονται διά ζώσης. Ίσως να τα βρούμε όλα ξανά γρήγορα. Όμως είναι περίεργο που μάθαμε να ζούμε και χωρίς αυτά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
