Ένα θέμα στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι οι πρώην. Και η προσκόλληση στο παρελθόν. Ή η σύγχυση του παρελθόντος με το παρόν. Ή η επίκληση του παρελθόντος ως επιχείρημα για το σήμερα.
Κατά βάση, ο εαυτός μας ως “πρώην” είναι θέμα. Τότε που ήμασταν στις φοιτητικές παρατάξεις της αριστεράς και της δεξιάς, στα κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς, τότε που ήμασταν ενεργοί, δραστήριοι, συμμέτοχοι. Εκείνος ο πρώην αν δεν βρει χώρο μέσα μας να αποκαθίσει, όσο μεγαλώνουμε, τότε ξεπηδάει συνέχεια και εμπλέκεται και δημιουργεί αντιφάσεις και συμπλέξεις.
Ο “πρώην” αριστερός που θυμάται τα παλιά, επαναστατικά χρόνια, του ’70 και του ’80, τότε με την “πραγματική αριστερά” όχι σαν τη σημερινή που δεν έχει αξίες και στόχους κλπ κλπ
Κι ο πρώην δεξιός τότε που η Ελλάδα είχε ακόμα μεγάλους πολιτικούς και στόχους και εθνάρχες και έρχονταν ο φιλελευθερισμός που σήμερα κατάντησε βόλεμα, συμφέροντα και μετακλητούς.
Κι είναι και το ΠΑΣΟΚ, “αχ, ωραία χρόνια” που λέει κι η Μαριλού στο σίριαλ, για “τότε που άλλαζε η Ελλάδα” και ο Ανδρέας συντάρρασε τα πλήθη που επιτέλους είχαν λόγο κλπ κλπ.
Αλλά δεν είναι μόνο η πολιτική, είναι κι όλο αυτό που μας καθηλώνει στο παρελθόν, αυτή η διαρκής ωραιοποίηση του παρελθόντος, “τότε που όλα ήταν αλλιώς”. Αλλά ας μην το τραβάω και τόσο. Κι ας επιστρέψω στην πολιτική σκηνή.
Για τους πρώην αριστερούς σήμερα που δεν βλέπουν την “πραγματική αριστερά”, αλλά και στους πρώην αριστερούς που ψηφίζουν πια Μητσοτάκη για την “κανονική πολιτική” και δεν δέχονται να συζητήσουν τις αποτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής.
Στους πρώην δεξιούς και φιλελεύθερους του ’90 που κοιτάνε πια μόνο πώς να βρει καμιά δουλειά το παιδί και πώς να τα βγάλουν πέρα με την ιδιωτική οικονομία που κάποτε την είχαν σημαία και τώρα απογοητεύονται και βυθίζονται στη λογική του “εμείς να είμαστε καλά”.
Και στους πρώην του ΠΑΣΟΚ που ακόμα περιμένουν έναν “αρχηγό” για να βγουν από το σπίτι, να σχολιάζουν όλους τους άλλους που τα κατάφεραν καλύτερα στις εκλογές ενώ αυτοί πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για τα μνημόνια.
Μήπως τελικά η πολιτική θα επανέλθει αν αφήσουμε ήσυχο το παρελθόν και κοιτάξουμε να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα, δικαιωμένοι και αδικαίωτοι για όσα μας συνέβησαν παλιά; Κάτι καλό θα κάναμε όλοι μας όταν ήμασταν νεότεροι. Και μπορεί εκείνη η φλόγα να μην έχει σβήσει ακόμα. Μήπως είναι καλύτερο να βρούμε ξανά στην αισιοδοξία στην πράξη σήμερα;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
