Παρακολουθώντας από μακριά, μέσω τηλεόρασης και διαδικτύου, τις εργασίες του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, για ένα είμαστε σίγουροι…
Φανταζόμαστε και οι περισσότεροι σύντροφοι στο κόμμα, το ίδιο…
Ότι επί τρεις ημέρες πάλευαν, αλλά δεν κατάφεραν – με εξαίρεση την αρχική τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα – να μιλήσουν για την πολιτική ουσία των πραγμάτων…
Μπηχτές, Ομπρέλες, σανίδες, μόνο… καρέκλες δεν έφυγαν από τη θέση τους, σε ένα συνέδριο που θα μείνει στην ιστορία, για το διαγκωνισμό των δύο βασικών ομάδων, να διατηρήσουν ή να ενισχύσουν τη δυναμική τους στο εσωκομματικό μέτωπο…
Γιατί, σε ένα συστημικό κόμμα, όπως είναι (πλέον) ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει μεγάλη σημασία, να διατηρεί μία δυναμική στο εσωτερικό μέτωπο, κάθε τάση ή συνιστώσα…
Βέβαια, οι πολλές συνιστώσες, εκείνες που ήταν αμέτρητες, στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ του 3%, έχουν εξαφανιστεί, επομένως, έμειναν οι βασικές…
Η τάση που είναι η πλέον ισχυρή, κοντά στον πρόεδρο Τσίπρα και εκείνη της Ομπρέλας, που αναζητά αφενός τη διατήρηση σοβαρών ερεισμάτων εντός του κόμματος και αφετέρου, εξιλέωση ή και άλλοθι για την ενεργό συμμετοχή της, στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 2015-2019…
Δεν εξακολουθεί να γίνεται τυχαία η συζήτηση για το «μαξιλάρι» των 37 δις που άφησε «προίκα» ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της Ν.Δ και δεν το αξιοποίησε, επί ημερών του…
Ρόλο στην επόμενη μέρα αναζητούν, όποια κι αν είναι αυτή, είτε δηλαδή προκύψει κάποια στιγμή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή με τη συμμετοχή του σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, είτε μείνει στην αντιπολίτευση…
Αλλά, τρεις ημέρες μετά, πολιτικά επίδικα δε συζητήθηκαν στο συνέδριο, και αυτό δε μπορεί παρά να έχει συνέπειες στο κόμμα και στην προοπτική του το επόμενο διάστημα…
Να ξεχωρίσουμε ωστόσο από την πρώτη ομιλία του προέδρου Τσίπρα την «απολογία» του, έστω τρία χρόνια μετά την πανωλεθρία στις εκλογές του 2019, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη μεσαία τάξη της χώρας…
Τα έλεγε βέβαια, το είχε παραδεχθεί, επίσης μετά τις εκλογές, ο Τσακαλώτος, αλλά στο συνέδριο ήταν η πρώτη φορά που το παραδέχθηκε και ο Τσίπρας, αντιλαμβανόμενος, ότι δε μπορεί να συνεχίσει να διατηρεί την ίδια στάση, όπως μέχρι σήμερα…
Ότι, όχι μόνο δεν την ενίσχυσε, όπως επαίρονταν όλον τον καιρό της διακυβέρνησης και μετά τις εκλογές, αλλά την εξουθένωσε κυριολεκτικά…
Έστω κι αργά, η αναγνώριση αυτή του λάθους, το mea culpa, που ακούστηκε, ήταν κάτι…
Αισθανόμαστε την ανάγκη, να πούμε «καλό ταξίδι» στον Καθηγητή (μας) Λάκη Παπαϊωάννου, που έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό…
Τον γνωρίσαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στις σπουδές μας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τον ξανασυναντήσαμε, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν είχαμε αρχίσει να εργαζόμαστε στη δημοσιογραφία…
Αυτό που θέλουμε, να κρατήσουμε ως ανάμνηση είναι προφανώς το φωτεινό του πνεύμα και τα μάτια του που «έβγαζαν σπίθες», όταν μας μιλούσε για κάτι που είχε ανακαλύψει πρόσφατα, μέσα σε εκείνο το χαοτικό εργαστήριό του!
Και φυσικά, τα «δώρα» με τα οποία μας ξεπροβόζιδε κάθε φορά που φεύγαμε από το γραφείο του, βιβλία παλαιότερων και νεότερων, σπάνιων εκδόσεων, που μας τα έδινε με όλη του την καρδιά, με την ευχή, να διαβαστούν και να αποτελέσουν αφορμή και για δημοσιογραφικές αναζητήσεις…
