Σε περιόδους κρίσης, όταν τα περιθώρια στενεύουν και ο ορίζοντας μοιάζεις χαμηλός, οι άνθρωποι γίνονται πιο επιλεκτικοί. Κατεβάζουν ταχύτητα, κοιτάνε γύρω τους, αλλά κυρίως μέσα τους και επιλέγουν τα βασικά και τα κύρια. Ξεδιαλέγουν για να μπορούν να δώσουν νόημα στο χρόνο. Λίγοι είναι εκείνοι που συνεχίζουν αμέριμνοι, κυρίως όσοι δεν αντιλαμβάνονται την πύκνωση του χρόνου και νομίζουν ότι υπάρχουν πάντα περιθώρια.
Σε μία τέτοια φάση είμαστε και τώρα. Και μεγάλες γιορτές όπως το Πάσχα, σηματοδοτούν αυτές τις μεταβάσεις, έχοντας τον τρόπο τους να σηματοδοτούν, να οριοθετούν. Ακόμα και στις μέρες μας, που γιορτή σημαίνει κατανάλωση και αγορά, τα ορόσημα κάποια στιγμή διακρίνονται, επιβάλλουν το σημάδι τους.
Ζούμε εποχές αβεβαιότητας. Και είναι πολλές φορές τα τελευταία χρόνια που νιώσαμε μετέωροι. Δεν είναι το πρώτο Πάσχα που μας βρίσκει με ερωτήματα, με ανησυχίες, με δισταγμούς.
Τις δυσκολίες τις ξεπεράσαμε, έστω και με πλήγματα. Ποιος δεν θυμάται τους τρομερούς πρώτους μήνες της πανδημίας το 2020 όταν όλα έμοιαζαν κενά και οι δρόμοι ήταν κυριολεκτικά άδειοι.
Φέτος, για τον περισσότερο κόσμο φαίνεται ότι δίνεται βάρος στη συνάντηση. Σε λιτά τραπέζια θα συναντηθούν άνθρωποι που ίσως να έχουν να βρεθούν πάνω από δύο χρόνια. Αλλά κι ακόμα κι όσοι δεν μπορέσουν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, με άλλο αέρα θα μιλήσουν από τα τηλέφωνα ή τις οθόνες με τους μακρινούς τους φίλους και συγγενείς. Φέτος, υπάρχει η αίσθηση ότι θα τα καταφέρουμε. Χαμηλόφωνα μιλάμε τη γλώσσα της εγγύτητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
