Είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα της εξοικείωσης με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από ένα σημείο και πέρα, δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε κάτι που είναι πολύ μακριά και δεν το κατανοούμε μέσα στην εξέλιξή του.
Και δεν είναι θέμα αν κάποιοι υποστηρίζουν τους εισβολείς ή όχι. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη. Το δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ότι ένας πόλεμος τόσο μεγάλος, μας αφορά προσωπικά.
Βλέπουμε όταν γίνονται αναφορές σε πιθανότητα πυρηνικού πολέμου, ανταποκρινόμαστε με αγωνία. Γιατί ξέρουμε ότι από το Τσέρνομπιλ ότι οι επιπτώσεις είναι πλανητικές. Όσο όμως παραμένει σε επίπεδο ειδησεογραφίας, τότε χάνουμε και το ενδιαφέρον μας. Και ο πόλεμος που χρονίζει μπορεί να γίνει ακόμα πιο βάρβαρος γιατί τότε μετατρέπονται οι απώλειες ανθρώπων σε αριθμούς και στατιστικές.
Η προσωπική μας σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι τόσο το αν μπορεί να μας επηρεάσει ένα όπλο, όσο το ότι συμβολίζει κάτι πολύ ουσιαστικό για τον τρόπο ζωής ακόμα κι αν είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η ρώσικη εισβολή μας δείχνει ότι ανά πάσα στιγμή μία πολεμική εξουσία μπορεί να εισβάλλει στις ζωές μας εφευρίσκοντας μία αφορμή και να απειλήσει την ύπαρξή μας. Αν σκεφτόμαστε τη δημοκρατία ως τη βάση για την κοινωνική και πολιτική ζωή, μία εισβολή δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή από κανέναν και για πουθενά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
