Ο ρεαλισμός σήμερα τείνει να ισοπεδώσει κάθε έννοια προσδοκίας. Πόσο μάλλον τα οράματα και τις ιδέες για το μέλλον. Είναι όμως σίγουρα μία προσαρμογή στη δύσκολη πραγματικότητα αυτό που αποκαλείται ρεαλιστική πολιτική ή μία χειραγώγηση της πραγματικότητας.
Το ερώτημα για το αν υπάρχει εναλλακτική πολιτική τέθηκε σε εμάς εδώ με την αρχή της οικονομικής κρίσης και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Τότε ήταν θέσφατο το τι αποφάσισε η ΕΕ και κυρίως το Eurogroup. Σήμερα όμως υπάρχουν πολλές φωνές που αμφισβητούν τις πολιτικές εκείνες και κυρίως τη γερμανική γραμμή στην πολιτική λιτότητας.
Κι αυτή η συζήτηση δεν γίνεται τόσο πια για το αν αδικήθηκε η Ελλάδα που είδε με την εσωτερική υποτίμηση να χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου της. Γίνεται γιατί πρέπει να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις για το ενεργειακό, την ακρίβεια, τις συνέπειες του πολέμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ήδη ως δείκτης η απάντηση της ΕΕ στην πανδημία και το Ταμείο Ανάκαμψης.
Άρα το βασικό είναι να αποφασιστεί μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική παρεμβατική και με επάρκεια πόρων. Το πού θα βρεθούν όμως οι πόροι είναι ένα δεύτερο κορυφαίο ζήτημα. Κι εκεί είναι που εισέρχεται και η έννοια της φορολόγησης του ιδιωτικού πλούτου. Των κεφαλαίων που ενισχύονται ακόμα και μέσα στις κρίσεις. Η φορολόγηση όμως του μεγάλου πλούτου στην εποχή μας απαιτεί πολιτική συμφωνία σε μία μείζονα στροφή της κυρίαρχης πολιτικής άποψης στην ΕΕ και τον δυτικό κόσμο. Κι εκεί είναι το κλειδί όλων όσων συζητάμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
