Τι φοβόμαστε αυτές τις μέρες;
Φοβόμαστε ότι θα αρρωστήσουμε. Μας πιάνει και μια ανησυχία ίσως ότι θα στιγματιστούμε κοινωνικά («γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;»). Φοβόμαστε ότι θα αρρωστήσουν οι αγαπημένοι μας και θα γίνει κάτι κακό. Φοβόμαστε ακόμα ότι θα απολυθούμε, θα κλείσει το μαγαζί μας, δεν θα έχουμε λεφτά για τις υποχρεώσεις μας. Φοβόμαστε ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Φοβόμαστε και άνευ αιτίας, ένα κύμα που ξεπηδάει από μέσα μας κάθε τόσο στη μέρα και ανεβάζει τους παλμούς μας και σκοτεινιάζει το βλέμμα μας.
Πολλοί φόβοι μαζεμένοι έπεσαν. Και μέχρι ενός βαθμού είναι και φυσιολογικό με τόσα που συμβαίνουν στον κόσμο μας. Αλλά πάλι, ο φόβος εγκαθιδρύεται εκεί που το πλαίσιο δεν λειτουργεί, δεν δίνει ασφάλεια.
Είναι ανασφαλής κι ο κόσμος μας, δεν φταίμε μόνο εμείς.
Και το έχουμε ξαναζήσει, αυτό με την επιφάνεια ανασφάλειας όταν φοβόμασταν (νάτος πάλι ο φόβος) ότι θα σπάσει κάτω από τα πόδια μας σαν λεπτό στρώμα πάγου, σε όλα τα χρόνια της μεγάλης κρίσης από το 2010 ως το 2016.
Αν είναι να βγούμε συνεπώς από τον φόβο, δεν πρέπει να κοιτάξουμε μόνο μέσα μας. Δεν είναι μόνο προσωπικό μας θέμα. Είναι και ευρύτερο, έχει να κάνει με τον κόσμο, με την κοινωνία, το πλαίσιο, το κράτος. Πώς καταφέραμε να ζούμε σε έναν κόσμο που παράγει τόση πολλή ανασφάλεια.
