Έχω μία γάτα αδέσποτη στον δρόμο μου που την λογίζω κάπως σαν σύμβολο αισιοδοξίας. Όταν τη συναντώ αισθάνομαι χαρούμενος που έχει επιβιώσει και συνεχίζει τη ζωή της. Είναι τόσοι οι κίνδυνοι για τα αδέσποτα στους δρόμους μας. Είναι γκρι σχεδόν γιατί έχει λερωθεί το άσπρο χρώμα της, αδύνατη και φαγωμένη στα αυτιά και την ουρά από τις μάχες με τις άλλες γάτες. Είναι όμως μία αληθινή μαχήτρια που το παλεύει. Μ’ αρέσει τόσο να τη συναντώ.
Τώρα εμφανίστηκε και μία ακόμα λευκή γάτα, πιθανόν κόρη της. Τον χειμώνα της άφηνα φαί στην πυλωτή γιατί την έβλεπα μικροκαμωμένη και αδύνατη. Αλλά είχε πάντα ένα χαρούμενο και γλυκό βλέμμα και την συναντούσα και σε άλλους δρόμους που αφήνουν φαγητό οι φιλόζωοι. Επιβίωνε. Χτες την είδα σε ένα πάρκο, πολύ μεγαλύτερη πια και περίεργη να κάνει ανακαλύψεις.
Νομίζω ότι οι γάτες που ζουν αδέσποτες στις πόλεις μας, είναι μικρά ξωτικά που υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι δεν είναι μόνο οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για να συμβιώσουμε αρμονικά όλοι μαζί. Είναι μια ρομαντική μου συνθήκη να φαντάζομαι έτσι τα ζώα στους δρόμους. Μακάρι να ξανασυνταντήσω κι αύριο τις δύο γάτες στους δρόμους. Στέλνουν χαιρετίσματα στη δκιά μου στο σπίτι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
