Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στην Ήπειρο επανέρχεται συχνά στην επικαιρότητα και με διάφορες αφορμές. Από τις εκθέσεις στοιχείων της ΕΕ ως τις προεκλογικές περιόδους, το θέμα προφανώς αποκτά ενδιαφέρον και μπαίνει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Και είναι λογικό γιατί όταν μιλάμε για ανταγωνιστικότητα μιλάμε επίσης για επιχειρηματικότητα, θέσεις εργασίας, καινοτομία, επενδύσεις.
Παρά τη γενικότερη ρητορική περί «φτωχότερης περιφέρειας της Ευρώπης» στην πραγματικότητα αυτό που διακρίνουμε συνέχεια τις τρεις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και των πρόσφατων διευρύνσεων, εμφανίζονται και οι περισσότερες περιφέρειες με μεγάλη απόσταση ανάπτυξης από τις πλουσιότερες ενώ και μέσα σε μεγάλα κράτη διατηρούνται περιφερειακές ανισότητες όπως πχ στον ιταλικό Νότο. Για αυτό άλλωστε και οι πολιτικές συνοχής και οι πολιτικές για την περιφερειακή σύγκλιση είναι από τις ισχυρότερες στην ΕΕ.
Για να προσθέσουμε κάτι νέο στη συζήτηση θα θέταμε ένα ερώτημα: Αν οι βασικές πολιτικές ανάπτυξης συνεχίζονται χωρίς μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, πώς μπορούμε να προσδοκούμε ότι μπορεί να αλλάξει και το επίπεδο ανάπτυξης των χωρών και των περιφερειών;
Και το νέο ερώτημα: Μήπως στην έννοια της ανταγωνιστικότητας θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τη διαφορετικότητα. Να μπορούν οι περιφέρειες να αναπτύσσονται με δικά τους μοντέλα που να δίνουν ώθηση στα δικά τους χαρακτηριστικά πάνω πάντα στα βασικά δεδομένα της κοινής αναπτυξιακής πολιτικής που έχει συμφωνηθεί στην ΕΕ. Υπάρχει χώρος για διαφορετικά περιφερειακά μοντέλα;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
