Μέσα σε μία γενικότερη ατμόσφαιρα μίρλας και μιζέριας που μας χαρακτηρίζει ως τοπική κοινωνία (δεν ανήκουμε οι Γιαννιώτες και στους πλέον εξωστρεφείς και αισιόδοξους) αν κάτι είναι ορατό πλέον στην πόλη, είναι η βελτίωση του οικονομικού κλίματος…
Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το κομμάτι του τουριστικού τομέα και ό,τι επιπλέον αυτό συμπαρασύρει ή κινητοποιεί…
Γιατί, η άνθηση του τουρισμού στην πόλη δεν έχει ωφελούμενους μόνο τους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται με τον τουρισμό, αλλά όλη την πόλη, καθώς η τοπική οικονομία επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα…
Αυτός λοιπόν είναι ένας πολύ καλός λόγος για να σχεδιάσουμε δράσεις και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα για να υποδεχθούμε όλον αυτόν τον κόσμο, να διαχειριστούμε αυτήν τη δυναμική, αλλά και να αποφύγουμε τις κακοτοπιές που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την πόλη μας, σε μη δημοφιλή προορισμό…
Αν κάποιος ταλαιπωρείται στη μετακίνησή του εντός του αστικού ιστού, αν χρειάζεται να αναζητήσει μία θέση στάθμευσης για πλέον της μίας ώρας, αν δεν του προσφέρεις κάποιες εναλλακτικές για να φτάσει χωρίς Ι.Χ στο παραλίμνιο μέτωπο, κάποια στιγμή θα βαρεθεί και θα φύγει. Κι αν δε φύγει, σίγουρα δε θα ξανάρθει…
Αλλά δεν είναι μόνον το αυτοκίνητο. Είναι και η βελτίωση της μετακίνησης για πεζούς και ποδηλάτες. Το Σαββατοκύριακο περιηγηθήκαμε στην έκθεση Plasmata στο παραλίμνιο, νυχτερινές ώρες μεταξύ 22.00-23.30…
Πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών, να περιηγείται στο παραλίμνιο και στα εκθέματα, με «ουρές» να σχηματίζονται στη σπηλιά του Διονυσίου και στις στοές του καταφυγίου…
Και πάρα πολύς νέος κόσμος, παιδιά της πόλης μας, έφηβοι και μεγαλύτεροι που από περιέργεια και μόνο περιηγήθηκαν στην έκθεση…
Από μόνο του αυτό είναι τεράστιο κέρδος για την πόλη και για την έκθεση φυσικά που πετυχαίνει τον στόχο της, να φέρει κοντά σε μία νέα μορφή τέχνης που «ακουμπά» στη λίμνη, χωρίς να ασχολείται επιτηδευμένα με αυτήν, όλον αυτόν τον κόσμο…
Υπάρχει όμως κι ένα «αλλά»… Είναι νορμάλ συνθήκη το μισοσκόταδο στην παραλίμνια διαδρομή; Αν πει κάποιος, ότι υπηρετείται καλύτερα από αισθητικής άποψης ο σκοπός της έκθεσης και η προσέγγιση στα έργα των καλλιτεχνών, θα το αποδεχόμασταν.
Όμως, η κατάσταση αυτή στο ημίφως που είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη ακόμη κι όταν το παραλίμνιο λειτουργεί ως πεζόδρομος, υφίσταται εδώ και χρόνια…
Κατά μήκος της Διον. Φιλοσόφου υπάρχουν δεκάδες στύλοι φωτισμού, από τους οποίους λειτουργούν λιγότεροι από τους μισούς κι αυτοί με φως που «βλέπει» μόνο το σημείο που βρίσκεται ο φανοστάτης…
Ούτε να περπατήσεις, ούτε να κάνεις ποδήλατο με ασφάλεια, ακόμη κι αν δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα…
Αν αφαιρέσουμε το φως που τοποθετήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης, το παραλίμνιο είναι ένας σκοτεινός δρόμος, που φωτίζεται μόνο από τα φώτα των οχημάτων και από τους φακούς των κινητών τηλεφώνων…
Κι επειδή έχουμε ασχοληθεί κι άλλες φορές με το ζήτημα, αυτό που μας κάνει να απορούμε είναι γιατί δεν έχουν αλλάξει ούτε τις λάμπες στους φανοστάτες.
Και δε μπορεί να είναι απάντηση ότι θα γίνει με το έργο του οδοφωτισμού γιατί αυτό εκκρεμεί μία πενταετία και κανείς δε δίνει σαφές χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
