Για μία ακόμα φορά που η χώρα πλήττεται από μία μεγάλη καταστροφή, επιχειρείται μια διαχείριση της κρίσης μέσα από εξακτίνωση των ευθυνών.
Ακούμε για εμπρησμούς που δεν είναι πρώτη φορά φυσικά, ενώ παλιότερα είχαμε και τον «στρατηγό άνεμο». Ανάμεσα δε στην παραφιλολογία των άπειρων αναρτήσεων και των διάφορων εκφράσεων της κοινής γνώμης ακούγονται πολύ χειρότερα και συνομωσιολογικά.
Ακόμα κι έτσι να ήταν όμως, ακόμα και η χώρα μας δεχόταν όντως έναν «πόλεμο» με πρόκληση πυρκαγιών, το θέμα παραμένει ότι πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να λειτουργεί και προληπτικά. Γιατί έχει γίνει και κάποιο είδος συνήθειας για τους εκάστοτε κρατούντες, αυτή η προσέγγιση των κρίσεων.
Τη μία φταίνε οι «κακοί ξένοι» που επιβουλεύονται την πατρίδα μας και φέρνουν μνημόνια, την άλλη φταίει η πανδημία, μετά η παγκόσμια κρίση στην ενέργεια και τις εφοδιαστικές αλυσίδες από τον πόλεμο στη Ρωσία. Κι από κοντά οι κάθε είδους κινδυνολογίες και θεωρίες συνομωσίας για τα «μυστικά κέντρα», τα διάφορα ρατσιστικά για αυτούς «που κυβερνάν τον κόσμο» κλπ.
Είναι σαν να αποχωρεί η κοινή λογική, αλλά και η ευθύνη κάθε φορά που ερχόμαστε μπροστά σε μία μείζονα κρίση και ένα κρίσιμο πρόβλημα. Με την εξουσία να προσπαθεί να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες και την κοινωνία να κρύβει το κεφάλι της στην άμμο περιμένοντας να περάσει κι αυτό.
Η ανάληψη της ευθύνης ιδιαίτερα της πολιτικής ευθύνης είναι ο μόνος δρόμος για να περάσουμε στη φάση που θα μαθαίνουμε από τα λάθη μας και θα προχωράμε στην ανασύνταξη. Αλλιώς θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε την επανάληψη των καταστροφών.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
