Λόγω των εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε μία νέα συζήτηση για την πολιτική στην εποχή μας που ακουμπά σε όλα τα κόμματα και επηρεάζει όλους τους πολιτικούς χώρους. Είναι μία συζήτηση που έχει ανοίξει από παλιότερα και κορυφώθηκε με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ ή Μακρόν στη Γαλλία.
Ένας προβληματισμός που προκύπτει είναι το ποια είναι τα όρια της επικοινωνίας με την πολιτική. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο που έχει εκτοξευτεί ο ρόλος των μη παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης και προβολής με τον «προσωπικό» χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να έχει μία πιο κεντρική λειτουργία.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο τίθεται το θέμα αν υπάρχει πολιτική εκεί που όλα διαμορφώνονται ως εικόνες και γρήγορα συνθήματα που πιάνουν τον παλμό της στιγμής και δημιουργούν συσπειρώσεις γύρω τους.
Ένα τρίτο επίπεδο είναι αυτό της αντιπολιτικής, της πολεμικής προς την κλασική πολιτική στην οποία αποδίδεται η ευθύνη της κρίσης.
Ενδιαφέρον όμως έχει ότι από τη στιγμή που οι εκλογές τελειώνουν, οι εκλεγμένοι πολιτικοί, έχουν δεν έχουν social media ή σύγχρονες επικοινωνιακές ομάδες, η αλήθεια είναι ότι γειώνονται σε μία πραγματικότητα που δεν έχει και πολλά νεώτερα στοιχεία, παρά αποτελείται από φυσικές καταστροφές, ανεργία, φτώχεια, πολέμους κλπ. Αυτά τα κλασικά προβλήματα στην πολιτική χρειάζονται και λύσεις που προέρχονται από μία πολύ παραδοσιακή δεξαμενή. Ανεξάρτητα δε και από την ατζέντα με την οποία έκαναν προεκλογικό αγώνα οι πολιτικοί. Μπορεί να παραχθεί πολιτική στις μέρες μας εκτός αυτού του γνωστού και κατά βάση αυθεντικού πεδίου άσκησης εξουσίας;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
