Σε μερικές μέρες, μέσα στον Νοέμβριο ο Δήμος Ιωαννιτών θα πρέπει να αποφασίσει, αν θα κλείσει Νομικά Πρόσωπα, όπως ο ΟΚΠΑΠΑ ή το Πνευματικό Κέντρο και να τα μεταφέρει στον κεντρικό δήμο, όπως προβλέπει η νέα νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης η οποία έχει θέσει και τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα για να λειτουργήσουν οι δήμοι με τη νέα μορφή από τη νέα χρονιά. Η πρόβλεψη για εξαιρέσεις από την κατάργηση των ΝΠΔΔ, επιτρέπει στους δήμους να κάνουν εκθέσεις με τις προτάσεις τους για τις δομές που θα ήθελαν να διατηρήσουν. Η φιλοσοφία όμως, του νόμου είναι να καταργηθούν οι πολλές δομές. Θα υπερισχύσει άραγε ένας μέσος δρόμος που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές; Και τι σημαίνει μέση οδός σε αυτήν την περίπτωση από τη στιγμή που χρειάστηκε και προχώρησε νέα νομοθέτηση; Η κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει πάντως ότι θα συμβιβαστεί.
Κανονικά οι δήμοι δεν θα έπρεπε να δεχθούν τις περικοπές στους οργανισμούς και τις δομές που διαθέτουν. Τις έχουν χτίσει με πολύ κόπο και επί πολλά χρόνια, βάσει και της υπάρχουσας νομοθεσίας, ώστε να αυξήσουν τις υπηρεσίες τους προς τους δημότες, όπως κάνουν με το κοινωνικό και προνοιακό έργο ή την εκπαίδευση και τον πολιτισμό που παρέχουν. Γιατί να αλλάξουν σήμερα μοντέλο διοίκησης; Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι μία απόφαση της κυβέρνησης που επιβάλλεται στην κατά τα άλλα ανεξάρτητη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αν συνεπώς οι δήμοι προσαρμοστούν στις νέες κυβερνητικές ρυθμίσεις, κάτι που θα κάνουν προφανώς γιατί αυτό επιβάλλει η νομιμότητα, τότε θα αποδέχονται έμμεσα και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, η οποία και θεωρεί το συγκεντρωτικό μοντέλο διοίκησης των δήμων καλύτερο.
Ας σημειώσουμε και ένα ακόμα ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί ξανά. Η πρόνοια του νόμου για τη μεταφορά όλων των θέσεων εργασίας από τα νομικά πρόσωπα, ως έχουν, στον κεντρικό δήμο, μοιάζει ότι προστατεύει και τα εργασιακά δικαιώματα. Τα προστατεύει αν αποδεχτείς ότι δεν υπάρχουν πια δικαιώματα όπως τα γνωρίζαμε από την πλευρά της σταθερής εργασίας ως και πριν από μερικά χρόνια. Σήμερα υπάρχουν ποικίλες σχέσεις εργασίας, οι περισσότερες συχνά με συμβάσεις χρόνου και έργου, μακριά από τη σχέση αορίστου χρόνου, οχταώρου με πλήρη δικαιώματα. Αυτές οι σχέσεις τώρα θα μεταφερθούν στον κεντρικό δήμο, εκεί θα συναντήσουν ίσως και άλλους εργαζόμενους με ανάλογες σχέσεις, οπότε οι δήμοι θα μοιάζουν πια με κάθε άλλη επιχείρηση που προσπαθεί να μειώσει το κόστος εργασίας. Προβληματίζει άραγε τους δημάρχους νέους και παλιούς αυτή η κατάσταση και τι θα κάνουν για να αλλάξει αν δεν τη θεωρούν την κατάλληλη για τις ανάγκες σήμερα των εργαζομένων, αλλά και την υψηλή απόδοση υπηρεσιών;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
