Τα ωράριά μου δεν έχουν αλλάξει αυτές τις μέρες αφού συνεχίζω να δουλεύω. Αυξήθηκαν όμως πολύ οι ώρες που είμαι δικτυωμένος και στο σπίτι.
Από το πρωί ως αργά το βράδυ, συχνά και μετά τα μεσάνυχτα, είτε με τον υπολογιστή, είτε με το κινητό παρακολουθώ συνέχεια τη ροή των ειδήσεων, σε μία αγχωτική κατάσταση που μου θυμίζει πολύ το καλοκαίρι του 2015.
Όσο για τις εξόδους, δεν έβγαινα και πριν, οπότε δεν μου κάνει και μεγάλη διαφορά σήμερα που δεν έχω τη δυνατότητα. Διαισθάνομαι όμως το ψυχικό όριο αντοχών, που δεν είναι τόσο
η γραμμή που βάζει ο μακροχρόνιος εγκλεισμός όσο η έλλειψη δυνατοτήτων, η έλλειψη διαθεσιμότητας. Κλεισμένος αναγκαστικά στο σπίτι, αποκλείεις τις άλλες επιλογές κι αυτή η αίσθηση ότι αυτοπεριορίζεσαι, η απώλεια των δυνατοτήτων που δίνει ο ελεύθερος τρόπος ζωής, υπάρχει κίνδυνος να γυρίσει προς τα πάνω σου.
Γι’ αυτό και έχει σημασία η αναπλήρωση με άλλες επιλογές, μία εκ των οποίων για μένα παραμένει η συνεχής πληροφόρηση. Ειδικά για όσους δεν εργάζονται αυτές τις μέρες θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά η εμβάθυνση σε κάτι που μέχρι σήμερα δεν προλαβαίναμε να ασχοληθούμε ή το αναβάλλαμε για αργότερα. Να μάθουμε κάτι παραπάνω για ένα τραγούδι που μας αρέσει, να δούμε μία ταινία «δύσκολη» που την αποφεύγαμε και προβάλλουν τα κρατικά κανάλια, να διαβάσουμε.
Κάνοντας κάτι που αποφεύγαμε ή δεν προλαβαίναμε παλιότερα, είναι σαν να ξεγελάμε τον φόβο μας, σαν να τον προσπερνάμε. Αν καταφέρεις σήμερα να διαβάσεις Ντοστογιέφκσι για
παράδειγμα, δεν είναι ότι σώνει και καλά θα γίνεις πιο σοφός και θα μπεις σε κάποια λέσχη μυημένων αναγνωστών, αλλά ότι κατάφερες να οικειοποιηθείς, να βάλεις στον κόσμο σου, τον τεράστιο λογοτεχνικό κόσμο ενός μεγάλου συγγραφέα. Όσο ο αληθινός κόσμος είναι εκεί έξω μακριά, πολλαπλασιάζουμε τους κόσμους μέσα μας. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να δοκιμάσουμε όλοι μας…
