Η κυβέρνηση προχώρησε εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων στη θεσμοθέτηση ενός νέου μοντέλου για την ψυχική Υγεία. Το νομοσχέδιο που πέρασε την Τρίτη συγκέντρωσε την προσοχή γιατί είχε και τη ρύθμιση της «επίταξης» των ιδιωτών γιατρών που προκάλεσε επίσης εκτενείς συζητήσεις. Και στην περίπτωση αυτή η κυβερνητική λογική λέει ότι δεν πρέπει να εκφράζονται αντιδράσεις αφού η κυβέρνηση μεριμνά για όλα και προσπαθεί να βρίσκει λύσεις. Δεν είναι ακριβώς αλαζονική πολιτική συμπεριφορά, σίγουρα όμως είναι μία τακτική που δεν λαμβάνει υπόψη της τη λογική της συναίνεσης.
Το πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το τι κάνεις αν πάει κάτι λάθος και δεν έχει αποτέλεσμα. Τότε επειδή δεν θα θέλεις να ομολογήσεις την αποτυχία γιατί θα έχει πολιτικό κόστος, ίσως να οδηγηθείς σε νέα λάθη. Είναι μία τακτική που δεν προβλέπει διορθώσεις.
Αλλά αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα. Οι κυβερνήσεις επιλέγουν συχνά τη λογική του βλέποντας και κάνοντας. Πρόβλημα είναι όμως, να μην βλέπεις τις συνέπειες που δημιουργούνται από την εφαρμογή βασικών πολιτικών. Γιατί στην περίπτωση των νοσοκομείων το ζήτημα είναι ότι δεν έχουν ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Κι αυτό συναρτάται και με άλλα προβλήματα όπως το ότι οι νέοι επιστήμονες προτιμούν να εργαστούν στο εξωτερικό με καλύτερες αμοιβές και συνθήκες. Κι έτσι όντως λείπουν θέσεις στα ελληνικά νοσοκομεία. Το ερώτημα του τι κάνεις συνεπώς έχει απαντήσεις που δίνονται με πολιτική επιλογή. Μπορείς να διπλασιάσεις τους μισθούς των γιατρών του δημοσίου γιατί τους χρειάζεσαι, μπορείς και να μοιράσεις ένα μέρος των αμοιβών αυτών σε ιδιώτες που θα κάνουν μία δεύτερη δουλειά. Αυτή είναι η κυβερνητική επιλογή.
Περίπου αυτή είναι η λογική και με την ψυχική υγεία και τις δομές απεξάρτησης. Από τη μία έχεις ένα σύστημα το οποίο όμως χρειάζεται χρηματοδότηση και υποστήριξη. Από την άλλη θεωρείς ότι πρέπει να γίνει πιο ευέλικτο και περισσότερο ελεύθερο στις επιλογές που κάνει. Αυτό επιλέγει η κυβέρνηση για αυτό και δεν εγγυάται τη μόνιμη υποστήριξη στο ΚΕΘΕΑ ή τα Κέντρα Πρόληψης με τη μορφή που έχουν σήμερα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το ζήτημα δεν είναι να δαιμονοποιήσεις την άλλη άποψη. Η κυβέρνηση υλοποιεί το πρόγραμμά της, το ομολογεί δεν το ομολογεί. Αν διαφωνείς αφενός πρέπει να αποκαλύψεις τις συνέπειες από το κυβερνητικό σχέδιο, αν τις ξέρεις και αφετέρου να αντιπροτείνεις. Στην περίπτωση των εξαρτήσεων προτείνουν πολλοί στην περιοχή μας τη συνέχιση του ΚΕΘΕΑ ή της Σχεδίας όπως τα ξέρουμε. Έχουν δοκιμασμένη στον χρόνο δράση και έχουν και τον τρόπο να συνεχίσουν. Αυτή θα μπορούσε να είναι και μία βιώσιμη αντιπρόταση. Ως προς την κυβέρνηση θα περιμένουμε να δούμε τι θα επιλέξει να κάνει. Ή να δούμε τι θα γίνει, με τις επιλογές που κάνει σήμερα η κυβέρνηση. Υπάρχει όμως ήδη η αίσθηση του μετέωρου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
