Το θέμα με τον τουρισμό και την πορεία του επανέρχεται συχνά πυκνά στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα. Κι αυτό ίσως γιατί φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάπου έχουν ολοκληρωθεί οι κύκλοι που είχαν ανοίξει παλιότερα και δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο νέος κύκλος που θέλουμε ή χρειάζεται να ανοίξει.
Τα νούμερα των επισκεπτών δείχνουν καλά αλλά πολλά θα κριθούν από τα έσοδα. Μέχρι και τα μέσα Ιουλίου πάντως σε διάφορες περιοχές υπήρχε η αίσθηση ότι η κίνηση είναι μειωμένη σε σχέση με πέρυσι.
Ανεξαρτήτως όμως των ποσοστών και των αριθμών, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αφενός ότι ο τουρισμός παραμένει ένας αναπτυξιακός πυλώνας για τη χώρα μας άρα πρέπει και να τον προσέχουμε και να τον υποστηρίζουμε.
Αφετέρου, ο τουρισμός δεν μπορεί να μετατραπεί στην κύρια βάση ανάπτυξης της οικονομίας μας. Γιατί δεν μπορεί να το κάνει έτσι κι αλλιώς αφού αφορά μέρος μόνο της επικράτειας και επίσης όχι όλον τον πληθυσμό. Αλλά κυρίως γιατί αν γίνει βασικός και κεντρικός πυλώνας θα δημιουργηθούν συνθήκες «μονοκαλλιέργειας» που ξέρουμε ότι δεν έχει μακροπρόθεσμα οφέλη γιατί μειώνει τη δυναμικών άλλων κλάδων.
Αυτό που έχει αλλάξει στις μέρες μας είναι ότι έχει αυξηθεί η κοινωνική δυσαρέσκεια για προβλήματα που έχουν να κάνουν με την τουριστική ανάπτυξη.
Αυξάνονται οι διαμαρτυρίες για το στεγαστικό και τα υψηλά ενοίκια που σχετίζονται με τη δέσμευση όλο και περισσότερων κατοικιών στη βραχυχρόνια μίσθωση και τα υψηλά ενοίκια.
Αυξάνεται η δυσαρέσκεια για τους χαμηλούς μισθούς και την ένταση εργασίας, ιδιαίτερα από τους νέους.
Αυξάνεται η δυσαρέσκεια για δέσμευση δημόσιων χώρων όπως οι ακρογιαλιές για τουριστική εκμετάλλευση.
Και ας μην υποτιμούμε και την αίσθηση που έχει ο Έλληνας εργαζόμενος ότι απομακρύνεται από τη δυνατότητα να κάνει διακοπές σε πολύ ωραία μέρη της πατρίδας μας λόγω της ακρίβειας και των χαμηλών μισθών. Είναι ασφυκτικό να νιώθεις μία τέτοια ματαίωση.
Μπορεί να αντιτείνει κάποιος ότι τι να κάνουμε, αυτή είναι η κατάσταση. Έτσι πάνε τα πράγματα στις αγορές, μπορεί αύριο να αλλάξουν. Οι «αγορές» όμως είναι ένας αδιόρατος μηχανισμός που το λιγότερο που θα έπρεπε, θα ήταν να έχει μία αρμονική σχέση με την ανάπτυξη της οικονομίας και τη λειτουργία της κοινωνίας. Αν το κόστος της μετακίνησης με πλοί, αυτοκίνητο ή αεροπλάνο είναι τόσο υψηλό που δεν μπορεί να το φτάσει ένας Έλληνας εργαζόμενος, τότε αυτό συνιστά μια έμμεση απαγόρευση, μία ανισότιμη σχέση.
Αν παραλίες προσβάσιμες στο ευρύ κοινό αποκτούν όλο και πιο εμπορευματικές σχέσεις, τότε υπάρχει πρόβλημα με τα δικαιώματα του πολίτη. Αυτή είναι η βάση συζήτησης αν θέλουμε να κάνουμε κάτι σήμερα, πέρα από το να αποδεχόμαστε ότι είναι υψηλά τα έσοδα από τον τουρισμό. Είναι υψηλά αλλά ποιον αφορούν κιόλας; Τους πολλούς, τα κρατικά ταμεία, τις εταιρίες του χώρου;
Και ακόμα περισσότερο, αν ένα νοσοκομείο δεν έχει γιατρούς, πόσον καιρό θα περιμένει ο πολίτης άραγε να βρεθεί γιατρός και δεν θα διαμαρτυρηθεί για αυτό το φτωχό σε αποτελέσματα τελικά αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας; Να που τα ερωτήματα αποκτούν όλο και πιο διευρυμένη απεύθυνση και αναδεικνύουν βαθύτερα θέματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
