Με πολύ αργό τρόπο ωριμάζει η ιδέα της αξιοποίησης από τον Δήμο της έκτασης των σημερινών φυλακών Σταυρακίου. Αργή βέβαια είναι και η ίδια η μετακίνηση των φυλακών στη νέα θέση τους έξω από τον αστικό ιστό, έργο για το οποίο έχουν γίνει πολλές ανακοινώσεις, αλλά ακόμα αναμένονται οι μελέτες.
Αυτό που διαφαίνεται πιο πίσω από τέτοιες περιπτώσεις, είναι τόσο οι δυνατότητες που έχει η πόλη για να αλλάξει, όσο και η ανάγκη που υπάρχει για την αλλαγή. Τα Γιάννενα πρέπει να ξεπαλιώσουν.
Κάναμε τις προάλλες με επισκέπτες της πόλης τη διαδρομή από τη Στ. Νιάρχου, στην Κενάν Μεσαρέ και μετά στη Βογιάνου για να φτάσουμε στο παραλίμνιο. Μέσα σε λίγη ώρα παρακάμπτεις το κέντρο και φτάνεις και στην όμορφη πλευρά της πόλης. Γιατί όμως ακόμα δεν μπορούμε να χαρούμε τέτοια έργα; Γιατί αργεί πολύ η ολοκλήρωσή τους. Όλοι αυτοί οι περιφερειακοί οδικοί άξονες χρειάζονται χρόνια για να ολοκληρωθούν. Και πόρους βέβαια που δεν επαρκούν. Ένα θέμα συνεπώς είναι ο χρόνος. Και σίγουρα καθοριστικό ζήτημα είναι η χρηματοδότηση στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Το θέμα είναι ότι και παλιότερα που υπήρχαν πόροι από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, και πάλι δεν γίνονταν έργα που να αλλάζουν τη λειτουργικότητα της πόλης. Μία πόλη κλεισμένη στον κεντρικό της ιστό και μία κοινωνία φοβισμένη με την αλλαγή, συντηρητική προς κάθε νέο. Ίσως και εγκλωβισμένη από συμφέροντα που δεν επιθυμούν την αλλαγή όσων παραδοσιακά γνωρίζουν ή κατέχουν.
Η αλλαγή προφανώς και δεν είναι απλό ζήτημα. Ούτε αρκεί ένας χαλαρός δημόσιος διάλογος για να μπουν και οι βάσεις που χρειάζονται. Βλέπουμε όμως ότι χωρίς να ανοίξει ο διάλογος δεν γίνεται και τίποτα. Άνοιξε μία φορά η συζήτηση για το πού θα μπορούσε να χωροθετηθεί ένα κεντρικό πάρκινγκ κι ακόμα ψάχνουμε πώς θα γίνει η πλατεία. Τουλάχιστον όμως καταλάβαμε πόσο δύσκολο θέμα είναι το κυκλοφοριακό ειδικά όταν δίνεις αποσπασματικές λύσεις και επίσης πόση ανάγκη έχουμε μία μεγάλη κεντρική πλατεία. Πήγε να ανοίξει η συζήτηση για τους νέους χώρους πολιτισμού κι αμέσως κοιτάξαμε να μετατρέψουμε το παλιό πανεπιστήμιο σε γραφεία διοίκησης. Αλλά έμεινε το ερώτημα τουλάχιστον ότι κάτι καλύτερο πρέπει να κάνουμε στο μέλλον. Που σημαίνει όλο αυτό ότι τα όριά μας είναι στενά ή τα βλέπουμε στενά, ακόμα κι όταν έχουμε καλές προθέσεις, κάποια σχέδια ή υπαρκτές δυνατότητες για έργα.
Η πόλη όμως δεν μπορεί άλλο να ψάχνεται μέσα σε τέτοια στενά όρια. Χρειάζεται νέους ορίζοντες, νέες χρήσεις, νέου τύπου μετακινήσεις, νέες εισόδους προς το μέλλον της καινοτομίας, της τεχνολογίας και του πολιτισμού, μία νέα αντίληψη για τη σχέση με το φυσικό περιβάλλον κι ένα νέο πλαίσιο για τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, τη δημοκρατική έκφραση όλων και τη συμπερίληψη. Οι πολίτες των Ιωαννίνων έχουν την ανάγκη μίας νέας πόλης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
