Τους 158 φτάνουν οι νεκροί στην Βαλένθια στην Ισπανία μετά τη θεομηνία που έπληξε την περιοχή. Το νούμερο είναι ασύλληπτο, σχεδόν δεν μπορείς να το συλλάβεις τουλάχιστον. Γιατί μιλάμε για ζωές, για ανθρώπους που χάθηκαν από την κακοκαιρία, έστω από ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Ποιος θα πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι θα ερχόταν μία τέτοια συνθήκη, με τον καιρό να αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τόσους πολλούς ανθρώπους; Τα όσα πέρασε η Θεσσαλία με τον «Ντανιέλ» στη δική μας περίπτωση πάντως θα έπρεπε να είναι ενδεικτικά της αλλαγής συνθήκης που ζούμε.
Στην περίπτωση της Βαλένθια, τρομακτικές είναι οι φωτογραφίες μέσα από την πόλη, με τις καταστροφές και τα αναποδογυρισμένα σε σωρούς αυτοκίνητα. Κι αυτό γιατί νιώθουμε ότι πρόκειται για κάτι που μας αφορά το ίδιο και εμάς, είναι εικόνες κάτω από το σπίτι μας, θα μπορούσαν να αφορούν τη δική μας πόλη, τους δικούς μας δρόμους. Κανείς δεν μπορεί πια να σκέφτεται ότι θα εξαιρεθεί, ότι δεν τον αγγίζουν τέτοια φαινόμενα.
Πλέον δεν μιλάμε για τα καμπανάκια της Κλιματικής Κρίσης που τα ακούμε να χτυπάνε κάπου μακριά και νιώθουμε ότι πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε. Έχει περάσει το στάδιο της ευαισθητοποίησης και πλέον είμαστε στη φάση της αντιμετώπισης πραγματικών φαινομένων κρίσης ενώ είμαστε και αναγκασμένοι να πάρουμε μέτρα πρόληψης και προφύλαξης στο μέλλον.
Διαισθανόμαστε όμως, ότι είμαστε μπροστά σε μεγάλα, πρωτόγνωρα μεγέθη, μοναδικά, τα οποία απαιτούν αλλαγή υποδείγματος. Στην πολιτική, στην οικονομία, στην κινητοποίηση της κοινωνίας, στον κρατικό σχεδιασμό, στην υλοποίηση έργων, σε όλα αυτά τα πεδία που θα έπρεπε να περιγράφουν τα όρια μιας κανονικότητας, τώρα πρέπει να κινηθούμε σε έναν ακανόνιστο πλαίσιο γεμάτο κινδύνους και απροσμέτρητους παράγοντες. Κι αυτό είναι δύσκολο και μας βαραίνει. Ακριβώς για αυτό άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθηκαν και είχαμε αντιληφθεί το μέγεθος των αλλαγών που επέρχονται στο Κλίμα και το φυσικό περιβάλλον, προτιμούσαμε να μεταθέσουμε τις κρίσιμες αποφάσεις, για το μέλλον, στις επόμενες γενιές. Με την πεποίθηση ίσως ότι κουτσά στραβά θα τα καταφέρουμε εμείς τουλάχιστον στην προηγμένη Δύση που έχουμε ανθεκτικές πόλεις, κεφάλαια, τεχνολογία.
Να όμως που δεν φτάνουν όλα αυτά. Κι όταν έρχεται η κρίση μέσα στο σπίτι σου, κάτω από τον δρόμο σου, μικρή σημασία έχει πια το πόσο προηγμένη είναι η οικονομία και η δημοκρατία σου. Μπροστά στον θάνατο και την καταστροφή, τίποτα δεν έχει νόημα να ονομάζεται «προηγμένο». Δοκιμάζονται πια τα βασικά της ανθρωπότητας που είδε το μέλλον της στη διαρκή πρόοδο και ανάπτυξη και τώρα βλέπει ένα παρόν μέσα στο οποίο όλα βυθίζονται στην αποτυχία. Αυτό καταφέραμε τελικά, να φέρουμε την καταστροφή; Ή μήπως ακριβώς επειδή προχωρήσαμε, έχουμε και τις δυνατότητες να αντιστρέψουμε και να αντιπαλέψουμε την κατάσταση;
Κορυφαίο ερώτημα, κρίσιμες επιλογές. Επιλογές που δεν θα είναι χωρίς κόστος., Το κόστος όμως της αδράνειας και της κωλυσιεργίας, το πληρώνει η ίδια η κοινωνία ήδη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
