Είμαστε σε νέα φάση και όλα θα πάνε καλά;
Είμαστε σε μία νέα φάση ή απλώς είναι κάτι παροδικό;
Είναι θέμα και ποιος κάνει την ερώτηση ως ένα βαθμό. Γιατί μοιάζει να έχει χαθεί και ένα αντικειμενικό μέτρο κρίσης της πραγματικότητας.
Τα μεγάλα συλλαλητήρια στην Ελλάδα για τα Τέμπη μπορεί να ερμηνεύθηκαν με διαφορετικούς τρόπους, παρ΄όλα αυτά αντικειμενικά είναι μία νέα κατάσταση. Τόσο πολύ κόσμο στον δρόμο, σε όλη τη χώρα έχουμε να δούμε από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Άρα συμβαίνει κάτι που αφορά πολλούς και ανώνυμους, τον πολύ κόσμο δηλαδή που σπάνια βγαίνει στη δημόσια σφαίρα για να διατυπώσει τον δικό του λόγο. Κι αυτό είναι κάτι ξεχωριστό.
Αλλά μία μείζονα αλλαγή έχει συντελεστεί και σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν είναι άλλη από την εκλογή Τραμπ. Οι αποφάσεις που έχει πάρει ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ συνιστούν και ένα νέο παράδειγμα άσκησης διεθνούς πολιτικής από την ηγεσία από την ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη. Η αμφισβήτηση συνόρων κρατών, η επιβολή δασμών στο εμπόριο, η επίθεση σε δημόσιες υπηρεσίες εντός της χώρας, είναι μία άλλου τύπου πολιτική, που μοιάζει με μία «επέμβαση σοκ» σε όσα έχουν κατοχυρωθεί ως πάγια και δεδομένα.
Και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι έχουμε μία ξεχωριστή κατάσταση.
Αυτό που εισάγεται εδώ ως νέο στοιχείο, ως ένα νέο ερώτημα είναι το ποια είναι πλέον τα όρια της κανονικότητας. Αν όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν είναι ψηφίδες, παροδικά φαινόμενα που έρχονται και παρέρχονται ενώ υπάρχει το έδαφος μίας κανονικότητας, είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Γιατί αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε χρειάζονται μερικές διορθωτικές κινήσεις ώστε να αντιπαλευθούν τα νέα φαινόμενα και ο κόσμος θα πάρει πάλι τις κανονικές του στροφές.
Αν πάλι εκτιμούμε ότι βρισκόμαστε σε μία αλλαγή, σε ένα νέο πεδίο, τότε ο τρόπος αντιμετώπισης θα είναι και διαφορετικός, θα χρειαστούν περισσότερα μέτωπα, περισσότερο συνολικές πολιτικές.
Το βέβαιο είναι ότι και στη χώρα μας και σε άλλες χώρες πολύς κόσμος αντιδρά στη ροή των πραγμάτων και επιζητά κάτι άλλο, Αλλού αυτό μοιάζει προοδευτικό, αλλού συντηρητικό, στις περισσότερες περιπτώσεις όμως εντείνει τη ρευστότητα και δεν δείχνει κατεύθυνση.
Το πολιτικό σύστημα από τη μεριά του μοιάζει να μην έχει μία ενιαία στάση ούτε μία εύκολη επιλογή αντιμετώπισης, κάτι που αφήνει χώρο σε νέες πολιτικές δυνάμεις να μπουν στο προσκήνιο.
Τώρα όλα αυτά μπορεί και να μην έχουν μεγάλη σημασία αν πιστεύουμε ότι είναι παροδικά και ότι με κάποιον τρόπο όλα κάποια στιγμή θα αποκατασταθούν, θα επέλθει η παλιά τάξη πραγμάτων. Λέμε για πόλεμο, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι δεν θα γίνει ποτέ και θα πρυτανεύσει η λογική και θα γίνει ειρήνη.
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα πολλοί πίστευαν το ίδιο και έγιναν δύο μεγάλοι πόλεμοι που έπληξαν την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό μας. Ας μην το ξεχνάμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
