Προκλήσεις, μέτωπα, προσδοκίες και νέα πρόσωπα
Έχει ανοίξει μία συζήτηση στην αντιπολίτευση κυρίως για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, περισσότερο μετά τη δημοσκοπική της πτώση και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Αυτή η συζήτηση καταλήγει σε δύο σχηματικά δρόμους.
Ο πρώτος είναι μία πρόταση εναλλακτικής διακυβέρνησης με την πτώση της κυβέρνησης από μία «προοδευτική» πλειοψηφία.
Για να ανοίξει όμως ένας τέτοιος δρόμος, το κάλεσμα συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να είναι ανοιχτό και να περιλαμβάνει οπωσδήποτε και το ΠΑΣΟΚ κι αυτό φαίνεται ότι δεν βρίσκει σύμφωνα όλα τα άλλα κόμματα που μπαίνουν στη συζήτηση, κυρίως από τα αριστερά.
Η μετωπική γραμμή κατά της κυβερνητικής πολιτικής και η πρόθεση ανάληψης της διακυβέρνησης από ένα προοδευτικό μέτωπο, όμως σημαίνει συνεργασία κομμάτων από το ΠΑΣΟΚ ως τη ριζοσπαστική αριστερά, γιατί αυτό εκφράζει μεγάλες λαϊκές ανάγκες, αλλά και γιατί δεν βγαίνει αλλιώς σε ποσοστά. Χρειάζεσαι πλειοψηφία στις εκλογές για να νικήσεις.
Από την άλλη ένα τέτοιο μέτωπο και μία συμμαχία δεν μπορεί να είναι η άθροιση και η ένωση ποσοστών και ποσοστώσεων κάπως σαν την «Ελιά» της Ιταλίας ή μία σύμπτυξη κοινοβουλευτικών ομάδων. Κι αυτό γιατί ο πολύς κόσμος θα το αντιληφθεί ως κίνηση επιβίωσης κομματικών μηχανισμών και «ειδικών» της πολιτικής και θα απομακρυνθεί ειδικά από το χώρο του κέντρου.
Νέο μέτωπο σημαίνει ανασύνθεση πάνω σε βασικές πολιτικές θέσεις και αρχές, να μετακινηθούν όλες οι πλευρές σε ένα νέο πλαίσιο συμφωνίας με καθαρό προοδευτικό προσανατολισμό, απέναντι στη συντηρητική γραμμή της κυβέρνησης. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει και αντιληπτό.
Η πολιτική αυτονομία των κομμάτων σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι δεδομένη για να είναι και διακριτές οι οριογραμμές στην κοινωνία. Ο κόσμος χρειάζεται ταυτίσεις και διακριτές ταυτότητες και όχι μία ρευστή συμμαχία χωρίς όρια. Αλλά και τα κόμματα δείχνουν ότι δεν θέλουν να χάσουν την αυτονομία τους.
Η δεύτερη πρόκληση είναι η λεγόμενη αριστερή ανασυγκρότηση. Που προϋποθέτει να κατανοήσουν τα κόμματα της αριστεράς ότι είναι μέρος μίας πολιτικής κρίσης και θα πρέπει να βγουν από αυτή μέσα από τον δρόμο της ανασύνθεσης.
Υπάρχει όμως περίπτωση η πορεία προς την ανασυγκρότηση της αριστεράς να λειτουργήσει ανταγωνιστικά προς το σχέδιο ανασύνθεσης ενός προοδευτικού μετώπου. Τα δύο σχέδια μπορεί να μην είναι λειτουργικά σε παράλληλες και εφαπτόμενες διαδρομές. Μπορεί όμως και να είναι. Είναι θέμα επιλογών, κατανόησης της νέας κατάστασης, διάθεσης για συμμετοχή και ανάληψη ευθύνης, αλλά είναι και θέμα προσώπων.
Ας προσεχθεί όμως ένα τρίτο σημείο: ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει απομακρυνθεί συνολικά από την προοδευτική αντιπολίτευση, αλλά και από την κυβέρνηση και αναζητά άλλη έκφραση για μία αντίδραση έστω στη συγκυρία, ή για κάτι άλλο πολιτικά στο μέλλον. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο όχι μόνο ελληνικό αλλά διεθνές. Περιγράφεται εν μέρει από τον όρο αντισυστημισμός, αλλά έχει κι άλλες εκφάνσεις. Και δεν μοιάζει παροδικό.
Για όλους αυτούς τους λόγους, τα πρόσωπα παίζουν πολύ κεντρικό ρόλο και φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για νέα πρόσωπα που να εκφράζουν και τη νέα κατάσταση και το αίτημα για νέα πορεία από όλες τις πλευρές.
Οι παράμετροι είναι ήδη πολλοί και αυτό σημαίνει ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα και η κατεύθυνση των πραγμάτων και η φορά των εξελίξεων. Οπότε έχουμε πολλά να δούμε ακόμα. Και μάλλον σύντομα και όχι στο μέλλον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 4-4-2025
