Μεγάλη επιτυχία γνώρισε η προβολή της παράστασης αρχαίου δράματος με την Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή από το Φεστιβάλ Επιδαύρου το 2007, από το Σάββατο το απόγευμα και για 24 ώρες.
Στόμα με στόμα και μετά τη γνωστοποίηση από τα μέσα ενημέρωσης της είδησης για την προβολή, διαδόθηκε το καλό νέο και πολύς κόσμος κάθισε και είδε το κλασσικό έργο σε μία ομολογουμένως επιτυχημένη προσέγγιση. Και ήταν τόσοι πολλοί οι καλοί ηθοποιοί στον θίασο, ανάμεσά τους και η δικιά μας Ρηνιώ Κυριαζή, οι περισσότεροι από τους οποίους ακόμα ξεχωρίζουν. Κι ο Βογιατζής στο επίκεντρο ως Κρέοντας να μας θυμίζει πόσο μεγάλο είναι το κενό που άφησε η απώλειά του.
Δύο παρατηρήσεις για τον θεατή του σήμερα.
Η εξουσία που ασκεί ο Κρέων, θυμίζει και το νεοελληνικό παράδειγμα να χρησιμοποιεί η εκάστοτε ηγεσία, όπως θέλει την παράδοση. Η εξουσία που σου χαϊδεύει την πλάτη και σου λέει ότι «κι εσύ δικός μας είσαι» και σου ζητάει να τηρείς την παράδοση και τον σεβασμό στον πατέρα- ηγέτη, αλλά αν δεν τη βολεύει η κατάσταση κηρύσσει ανυπάκουους όσους επιζητούν την τήρηση των αιώνιων κανόνων.
Από την άλλη, η δυνατότητα που κρύβει η τεχνολογία για τον σύγχρονο θεατή να έχει πρόσβαση σε μοναδικό αρχειακό υλικό, αλλάζει πολλά και για τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία. Σίγουρα, αναδεικνύεται καλύτερα το μέτρο που χρειαζόμαστε όλοι, καλλιτέχνες και κοινό, όταν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις και ανοίγει η δυνατότητα για εμβάθυνση και τριβή με υψηλές καλλιτεχνικές δημιουργίας.
Από την άλλη, η τέχνη προϋποθέτει και τη συμμετοχή του θεατή, του δέκτη με έναν τρόπο σωματικό που ξεπερνάει τη θέση απλώς της πρόσληψης εικόνων από την οθόνη. Στο θέατρο πρέπει να είσαι εκεί, θεατής μεν, αλλά δίπλα στην ανάσα του ηθοποιού και μέσα στους ήχους και τις λέξεις του. Ας το κρατήσουμε κι αυτό ως αστερίσκο τώρα που διανύουμε την ψηφιακή μας περίοδο εσώκλειστοι.
