Να αλλάξουμε ρότα για τους ελεύθερους χώρους
Απέναντι από το 4ο Δημοτικό Σχολείο στα Λακκώματα ήταν ένας χώρος κάτω από το Ξενία που παίζαμε μπάλα πριν από 35 χρόνια πάνω κάτω- πώς πέρασαν κι αυτά; Έπρεπε να ανέβουμε έναν ψηλό τοίχο και μετά ήμασταν μέσα σε έναν χώρο που τον είχαν διαμορφώσει οι μεγαλύτεροι κι όποτε ήταν ελεύθερος παίζαμε κι εμείς οι μικρότεροι. Σύντομα έγινε εκεί ο Παιδικός Σταθμός και άρχισε και η ανάπλαση για να γίνει πιο οργανωμένος ο χώρος.
Κάπως έτσι ήταν τότε οι ελεύθεροι χώροι που βρίσκαμε να παίξουμε. Όπως τα χωράφια κάτω ανάμεσα στα μποστάνια εκεί που έγινε η λεωφόρος Μακαρίου, ή οι αυλές των σχολείων όταν τις βρίσκαμε ανοιχτές τις Κυριακές.
Σήμερα οι συλλογικότητες γονέων και κατοίκων της πόλης ή οι παρατάξεις όπως η Λαϊκή Συσπείρωση χτες κι άλλες και κόμματα και σύλλογοι, ζητάνε να μένουν ανοιχτές οι αυλές των σχολείων για τα παιδιά, αίτημα που το θυμάμαι να μπαίνει τουλάχιστον 20 χρόνια και σε όλη τη χώρα μάλιστα, όχι μόνο στην πόλη μας. Αίτημα που στην ουσία βάζει μπροστά το ζήτημα των ελεύθερων χώρων, των παιδικών χαρών, της ανάγκης που έχουν τα παιδιά να παίζουν και να βιώνουν δημιουργικά τη σχέση τους με την πόλη.
Και τόσα χρόνια, οι απαντήσεις που παίρνουμε από το οργανωμένο κράτος ή τους δήμους είναι πάνω κάτω οι ίδιες. Δεν υπάρχουν φύλακες για να προστατεύουν τους σχολικούς χώρους, δεν υπάρχουν κονδύλια για πιστοποιημένες παιδικές χαρές, γίνονται βανδαλισμοί από αγνώστους κλπ. Όλα αυτά ισχύουν. Και είναι γνωστά. Οπότε τι;
Παιδικές χαρές δεν έχουμε, πλατείες δεν έχουμε, ποδηλατόδρομους δεν έχουμε, λεφτά δεν έχουμε ας κάτσουμε τότε σπίτι μας να δούμε τηλεόραση ή να σκρολάρουμε στην οθόνη των κινητών.
Εδώ είμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο με πολλούς παράγοντες, αλλά με ελάχιστες διεξόδους. Και πολλές συνέπειες και επιπτώσεις. Γιατί για κάποιους λόγους είναι αυτή που είναι η κοινωνική κατάσταση, η απομόνωση των ανθρώπων, τα προβλήματα με την παχυσαρκία των παιδιών, ο περιορισμός των ηλικιωμένων μέσα στο σπίτι.
Κι αυτά ισχύουν και είναι γνωστά.
Κι αφού όλα τα ξέρουμε κι έχουμε εμπειρίες και γνωρίζουμε και τις ανάγκες μας και τους περιορισμούς μας, σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε και ρότα. Γιατί με την παλιά δεν κάναμε και πολλά.
Να κάνουμε μία εκστρατεία για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους στην πόλη, να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα και να βρούμε τα χρήματα, να έχουμε έτοιμες τις μελέτες, να γκρεμίσουμε τα περιττά, να δημιουργήσουμε νέες ποιότητες, να πάρουμε ανάσα. Βαρεθήκαμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Καιρός για το νέο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 22-05-2025
