Είναι η ώρα των αποφάσεων και της βούλησης για αλλαγή
Η θέση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για μερική παραχώρηση του στρατοπέδου Βελισσαρίου δεν θα πρέπει να προκαλεί κάποια έκπληξη αφού πρόκειται για μία σταθερή θέση δύο δεκαετίες τώρα. Και έχει τη λογική της βάσει του πλαισίου που θέτει το υπουργείο και το αρμόδιο ταμείο για την παραχώρηση ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται και αποδεκτή η θέση αυτή, από την τοπική κοινωνία, πόσο μάλλον όταν έχει δεσμευτεί για συνολική παραχώρηση και ο ίδιος πρωθυπουργός. Κι αν διακινδυνεύαμε μία πρόβλεψη είναι ότι τελικά ο πρωθυπουργός θα δώσει το πράσινο φως για συνολική παραχώρηση αν και εφόσον υπάρξει μεθοδική και ολοκληρωμένη προσέγγιση από τον Δήμο Ιωαννιτών, ο οποίος τουλάχιστον έχει συντάξει και τη σχετική επιστολή. Εδώ θα είμαστε να δούμε…
Η δυσκολία που υπάρχει όμως δεν είναι τόσο θεσμική, όσο ουσιαστική. Θα περίμενε κανείς μετά από δύο δεκαετίες διαβούλευσης να υπάρχει κάτι πιο ολοκληρωμένο από μεριάς της τοπικής κοινωνίας πάνω στο τραπέζι ως πρόταση. Η έλλειψη εδώ πρότασης από τον Δήμο είναι εμφανής και υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες. Αλλά και η Περιφέρεια θα έπρεπε να είχε πάρει συγκεκριμένη πρωτοβουλία από τη στιγμή μάλιστα που έχει πάρει ανάλογης εμβέλειας πρωτοβουλίες τόσο για άλλα στρατόπεδα στην Ήπειρο όσο και για τα σχέδια για το Κλειστό Ξιφασκίας ή το Πάρκο Τεχνολογίας. Ακόμα και το ίδιο το κράτος έχει δείξει ότι μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες αν θυμηθούμε ότι έσπευσε να μιλήσει για νέο κέντρο κράτησης στο στρατόπεδο των Φιλιατών.
Είναι καιρός αυτές οι πρωτοβουλίες και όσες δεν έχουν ακόμα εξαγγελθεί, αλλά σχεδιάζονται, να περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η πορεία προς την υλοποίηση. Κι ας κερδίσει η καλύτερη.
Για να είναι όμως αποτελεσματική, δίκαιη και με προοπτικές, η κάθε πρόταση και ο όποιος σχεδιασμός, πρέπει να περάσει μέσα από τη διαβούλευση της ίδιας της τοπικής κοινωνίας. Να περάσουμε στο επόμενο στάδιο από την απλή (αλλά τόσο δύσκολη όπως φαίνεται) διεκδίκηση όλης της έκτασης, στο στάδιο του σχεδιασμού της ανάπλασης και της αξιοποίησης βάσει του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό χρειάζεται ενεργούς πολίτες, συλλογικότητες, θεσμικές και κοινωνικές, επιχειρησιακό σχέδιο και προγραμματισμό. Εδώ χρειάζεται συμμετοχική διαδικασία και όχι μόνο στα μικρά έργα. Εδώ είναι που κρίνονται οι ιδέες, η δύναμη υλοποίησης, η κοινωνική δυναμική, η πολιτική που βλέπει αλλαγές και δεν περιορίζεται στις διατυπώσεις και τις διαμαρτυρίες, οι θεσμικοί φορείς που έχουν όραμα και ξεπερνάνε τα εμπόδια και τη λογική της ακινησίας που τους προσφέρει η αέναη πρόσδεση στις διαχειριστικές λογικές. Είναι η ώρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 9-7-2025
