Εκατό χρόνια να συζητάμε για το πώς ενισχύεται από το Δημόσιο ο πολιτισμός άκρη δεν θα βγάλουμε σε αυτή τη χώρα. Κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε έτσι κι αλλιώς με θεσμικό και οργανωμένο τρόπο και γιατί η Πολιτεία δεν έχει μακροχρόνιες πολιτικές. Είναι του βλέποντας και κάνοντας.
Για τις έκτακτες ανάγκες που προέκυψαν λόγω της πανδημίας τα είπαμε να μην τα ξαναλέμε. Έπρεπε και πρέπει να βρεθούν τρόπο απτής ενίσχυσης των καλλιτεχνών.
Για τη μεγαλύτερη εικόνα όμως, τις πολιτικές στήριξης όλο τον χρόνο και με διάρκεια, οι κανόνες είναι διαφορετικοί.
Ο κυριότερος πρέπει να είναι ότι το κράτος- και κατ’ επέκταση και οι δήμοι και οι φορείς και οι σύλλογοι- πρέπει να ενδιαφέρονται για δύο πόλους, για την εκπαίδευση και για την καινοτόμα, πρωτότυπη παραγωγή. Περί της εκπαίδευσης, δεν χρειάζεται καν να περιγραφούν οι ανάγκες. Ωδεία, σχολές, ακαδημίες, πανεπιστήμια, φεστιβάλ, έπρεπε να είναι ζωντανές κοιτίδες πολιτιστικής εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα.
Για την πρωτοτυπία όμως προφανώς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα γιατί είναι και πιο υποκειμενικά. Η Ελλάδα όμως χρειάζεται ένα σοκ καινοτομίας στην τέχνη. Κι ίσως οι δημόσιοι πόροι να πρέπει να κατευθυνθούν στην πρωτοπορία και την πιο προωθημένη πρόταση, σε όλο εκείνο το πεδίο της καλλιτεχνικής παραγωγής που μοιάζει ακατανόητο από τους πολλούς, αλλά μπορεί να γονιμοποιήσει στη συνέχεια αν γίνει με όρους, όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα της χώρας. Όταν διαθέτεις λιγοστούς πόρους πρέπει να βλέπεις στο μέλλον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
