Θυμάμαι τον αείμνηστο Άγγελο Κίτσο να μου περιγράφει πως ήθελε να βάλει ένα αυτόματο σκέπαστρο στο υπαίθριο θέατρο του Μονοδενδρίου, το οποίο σήμερα έχει το όνομά του. Έψαχνε να βρει έναν τρόπο να αυξήσει τις ημέρες που μπορούν να γίνουν εκδηλώσεις στα μέρη μας που αντιπαλεύουν τα καλοκαίρια με τις ξαφνικές μπόρες.
Το σκεφτόμουν προχτές που σταμάτησε η παράσταση Εκείνος κι Εκείνος στην ΕΗΜ λίγο πριν από το τέλος ή πέρυσι μία αρχαία τραγωδία του Εθνικού που διακόπηκε στη Δωδώνη πάνω που μας είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον.
Και προφανώς στα αρχαία θέατρα δεν μπορείς να κάνεις παρεμβάσεις, αλλά γιατί να μην υπάρχουν σύγχρονα, μετακινούμενα στέγαστρα στο θέατρο του Φρόντζου ή στα Παλιά Σφαγεία που να προστατεύουν τη σκηνή και μέρος του κοινού;
Θα πεις υπερβολές ίσως. Κοστίζουν άλλωστε όλα αυτά.
Θα μπορούσα να αντιπαραβάλω μεγάλα φεστιβάλ στην Ευρώπη που καλύπτουν τη σκηνή κι από κάτω ο κόσμος παρακολουθεί ολόκληρες Συμφωνικές Ορχήστρες με τις ομπρέλες του.
Αλλά δεν είναι τόσο αυτό όσο μία αίσθηση που έχουμε στα δικά μας, ότι δεν χρειάζονται πολλές τεχνολογικές επεμβάσεις στους χώρους, ότι δεν πρέπει να πολυπειράζουμε τα πράγματα, ότι ίσως είναι και περιττά τα έξοδα εκσυγχρονισμού.
Σημασία έχει όμως να βρισκόμαστε στον δημόσιο χώρο και να επιτελείται η καλλιτεχνική πράξη. Πάνω σε αυτόν τον άξονα, συλλογικά θα μπορούσαμε ίσως να βρούμε λύσεις.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
