Όλες αυτές οι απαγορεύσεις, οι αποκλεισμοί, οι περιορισμοί έχουν και κάτι ελκυστικό. Για κάποιους έστω και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Η γοητεία τους είναι ότι μεταφέρουν την ευθύνη μακριά από εμάς, την αναθέτουν σε άλλους, σε απρόσωπα όργανα και υπηρεσίες. Και είναι πολύ ανακουφιστικό να μην έχεις την ευθύνη, να περιμένεις από κάποιον άλλο να σου ορίσει κανόνες, να έχεις τη δυνατότητα να ασκήσεις και κριτική ανέξοδα, να γίνεις εσύ ελεγκτής των κανονισμών που σου επιβάλλονται χωρίς να υποχρεώνεσαι και να τους εφαρμόσεις προσωπικά.
Εκεί άλλωστε είναι και το πρόβλημα με την ατομική ευθύνη που παρουσιάστηκε πρόσφατα. Αν μας μεταφέρουν την ευθύνη για την προστασία από τον ιό, χωρίς το κράτος να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα, τότε μας αφήνουν σε ένα χώρο αυθαιρεσίας, πολλαπλά απροστάτευτους αφού πέρα από τη νόσο πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τα κενά της δημόσιας διοίκησης και των πολιτικών πρόνοιας.
Αν πάλι, υπάρχουν κανόνες, λειτουργεί το σύστημα, αλλά εμείς αδυνατούμε να προσαρμοστούμε ή δεν θέλουμε, τότε, ναι, μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση για τις ατομικές υποχρεώσεις σε εποχές μεγάλων συλλογικών αναγκών.
Η χειρότερη περίπτωση όμως είναι όσοι δεν πιστεύουν στο συλλογικό, όσοι δεν αισθάνονται την ανάγκη προστασίας της κοινότητας και δεν βλέπουν την υποχρέωση να συμβάλλουν και αναθέτουν απλώς στο κράτος ή τους «υπεύθυνους», τη ρύθμιση και το πλαίσιο για τη ζωή τους. Αυτή η ανάθεση, υποδηλώνει μεγάλη αδιαφορία για το κοινό καλό και μία οκνηρία για τη συμμετοχή στον κοινό τρόπο ζωής. Ο αδιάφορος και ατομικιστής άνθρωπος είναι το αντίθετο από τα παραδείγματα που χρειαζόμαστε σήμερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
