Αυτό το «όλα για τα παιδιά», τείνει να γίνει ένα νέο σύστημα, μία νέα κατάσταση στη χώρα. Έχει ξεπεράσει τα όρια του μεγάλου ενδιαφέροντος των οικογενειών για το μέλλον των παιδιών τους που ιστορικά χαρακτηρίζει την ελληνική οικογένεια. Πλέον μοιάζει με «πόλεμο». Οι σπουδές, η ανατροφή, οι δεξιότητες, η διασκέδαση του παιδιού, αποτελούν καθημερινές μάχες που δίνει σύμπασα η οικογένεια, χρησιμοποιώντας όλες τις δυνάμεις της και όλους τους πόρους που διαθέτει.
Το οικοδόμημα αυτό απέκτησε μεγάλες ρωγμές στην κρίση, αλλά και λίγο πριν όταν φάνηκε ότι πλέον τα οικογενειακά δίκτυα δεν μπορούν να «διορίσουν το παιδί στο Δημόσιο». Οι θέσεις που ήταν σχεδόν πιασμένες για τους διαδόχους μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο συγγενειών, γνωριμιών, κομματικών σχέσεων και συμφερόντων, άρχισαν να μειώνονται και στο τέλος να εξαφανίζονται σχεδόν. Ή τέλος πάντων είναι τόσο λίγες που ανατρέπονται οι παραδοσιακοί σχεδιασμοί. Το «πάρε ένα πτυχίο και θα βολέψουμε» δεν δουλεύει πια και ακόμα και καλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων δεν βρίσκουν δουλειά. Γιατί απλώς δεν υπάρχουν δουλειές.
Όπως δεν υπάρχουν πια και πολλές αποταμιεύσεις για ξόδεμα αφού τις έφαγε η κρίση και η ανεργία. Και αυτή η δύσκολη κατάσταση που πιέζει πρώτα πρώτα τις λαϊκές οικογένειες και τους φτωχότερους που δεν έχουν κανένα δίκτυο πίσω τους, οδηγεί τελικά σε ακόμα μεγαλύτερη «πολεμική» ένταση. Το «όλα για τα παιδιά» γίνεται ακόμα πιο σκληρό, αφού έχουν μειωθεί οι διέξοδοι και δεν φτάνουν για όλους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
