Ψάχνουμε συνέχεια να βρούμε «ενόχους» για την έξαρση της νόσου, αν και είναι διεθνές το φαινόμενο. Ανακαλούμε όμως όλα εκείνα που θα μας καθησυχάσουν σε ατομικό επίπεδο, θα μας δώσουν εύκολες απαντήσεις.
Είναι βολικό για παράδειγμα να πιστεύεις ότι φτάσαμε στα 3.000 κρούσματα γιατί φταίνε τα “πλαστά τεστ” των Αλβανών και των άλλων επισκεπτών που έρχονταν στη χώρα ή η ερωτική ζωή των νέων το καλοκαίρι στα νησιά.
Τέτοια παραδείγματα ικανοποιούν δύο τυπικές πια και κυρίαρχες αντιλήψεις της “μέσα Ελλάδας”, ότι “φταίνε οι ξένοι” και ότι οι άλλοι κάνουν πάντα περισσότερο σεξ από εσένα.
Αυτές οι “ιδέες”, όμως έχουν βάθος μέσα στο χρόνο και αποτελούν στερεότυπα. Αναπτύχθηκαν πάνω στο κύμα της αποθέωσης του ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης τη δεκαετία του ’90 που στηρίζονταν στον με κάθε τίμημα καταναλωτισμό και την αύξηση της ζήτησης , αλλά και την άμεση ικανοποίηση των θέλω, των επιθυμιών, εις βάρος του άλλου.
Από αυτό το απόθεμα αντλούνται και σήμερα επιχειρήματα όπως έγινε και μέσα στη μεγάλη κρίση (“μαζί τα φάγαμε”) ώστε να αποφεύγεται η συζήτηση για βαθύτερα αίτια όπως είναι η διεκδίκηση από τις αγορές κάθε ελεύθερου πεδίου, ακόμα και εις βάρος της δημόσιας Υγείας ή η υποβάθμιση των δημοσίων συστημάτων Υγείας και Παιδείας που άρχισε βέβαια πολύ πριν από τις κρίσεις που βιώνουμε, αλλά αποκαλύφθηκε τώρα που έχουμε ανάγκη τη δημόσια και κρατική μέριμνα ώστε να συντονίσουμε τις πολιτικές προστασίας των ανθρώπων σε συλλογικό επίπεδο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
