Η πανδημία ήρθε να αυξήσει τον ήδη πολύ υψηλό αριθμό παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.
Σύμφωνα με υπολογισμούς η πανδημία που πλήττει από την αρχή της χρονιάς την παγκόσμια κοινότητα έχει κρατήσει μακριά από τα σχολεία περισσότερα από 1.6 δις. παιδιά. Η καραντίνα, που τα περισσότερα κράτη υιοθέτησαν ως μέτρο προστασίας στέρησε από τα παιδιά το θρανίο, την αλληλεπίδραση, το παιχνίδι την ώρα του διαλείμματος. Και μπορεί οι ανεπτυγμένες χώρες να προχώρησαν άμεσα ή και σχετικά άμεσα σε τηλεκπαιδεύσεις, αναπληρώνοντας τις χαμένες εκπαιδευτικές ώρες, κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν εφικτό για τα πιο φτωχά κράτη.
Εκεί τα παιδιά αναγκάζονταν να χάνουν τα μαθήματα πολύ πριν εμφανιστεί ο νέος κορονοϊός στις ζωές μας. Ο υποσιτισμός, η έλλειψη νερού, η έλλειψη υποδομών είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που διαχρονικά τα κρατούν αποκλεισμένα από το σχολείο. Η πανδημία ήρθε να δυσχεράνει την κατάσταση. Να αυξήσει τον ήδη πολύ υψηλό δείκτη των παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.
Οι χώρες της Αφρικής δυστυχώς σκοράρουν ψηλά εδώ. Στην Τανζανία για παράδειγμα, μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, σύμφωνα με την παγκόσμια τράπεζα, 300.000 παιδιά εγκατέλειψαν το σχολείο έχοντας ολοκληρώσει μόνο το δημοτικό. Πιο συγκεκριμένα, στην κοινότητα Τσαμγουίνο, ένας στους τέσσερις μαθητές σταματάει και το δημοτικό. Οι λόγοι πολλοί: από τη μία πλευρά, η δεινή οικονομική κατάσταση των γονιών τους, που έχουν ανάγκη από δυο χέρια ακόμα για το χωράφι ή τις δουλειές του σπιτιού και από την άλλη, οι πρόωροι γάμοι και οι εγκυμοσύνες σε εφηβική ηλικία.
Όπως αναφέρει η Clasticka, μαθήτρια δημοτικού, η αιτία που θα μπορούσε να την έχει σταματήσει από το να συνεχίσει το σχολείο, ήταν μέσα στο σπίτι της. Ήταν οι ίδιοι της οι γονείς. «Είμαι 12 χρονών και πηγαίνω στην Ε’ δημοτικού. Μαζί με την αδερφή μου πηγαίνουμε και σε μια ομάδα που έχει φτιάξει η οργάνωση ActionAid για τα κορίτσια και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Μέσα από την ομάδα νιώθω πιο δυνατή και έτσι βρήκα το θάρρος να μιλήσω στους δασκάλους μου για τα προβλήματα που είχαμε σπίτι. Οι γονείς μας, βλέπετε, δεν μας άφηναν με την αδερφή μου να ερχόμαστε σχολείο, ήθελαν να σταματήσουμε. Το είπα αυτό στην ομάδα και οι άνθρωποι της ActionAid μού είπαν ότι είναι δικαίωμά μου να έρχομαι σχολείο και ότι με τη γνώση θα μπορώ να έχω άποψη και να τη λέω. Μετά πήγαν και μίλησαν στους γονείς μου και εκείνοι κατάλαβαν. Έτσι, μας άφησαν να ερχόμαστε σχολείο», εξηγεί η Clasticka.
H οργάνωση κατασκευάζει σχολικές τάξεις, αναβαθμίζει το σχολικό περιβάλλον και μιλάει με τους γονείς, εξηγώντας τους την αξία της εκπαίδευσης και την ανάγκη για ισότιμη πρόσβαση όλων των παιδιών σε αυτήν. Σύμφωνα με την ActionAid, η εκπαίδευση και η διά βίου μάθηση αποτελούν βασικά εργαλεία που συντελούν στη μείωση της φτώχειας και της αδικίας. Μέσω του προγράμματος Αναδοχής, η οργάνωση συμβάλλει στη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων, καταρτίζει κατάλληλα τους εκπαιδευτικούς, ενημερώνει τους γονείς για το δικαίωμα των παιδιών τους στη μάθηση ασκώντας παράλληλα πίεση για τη διαμόρφωση κατάλληλων πολιτικών που θα κάνουν πιο εύκολο για ένα παιδί να καθίσει στο θρανίο. Για ένα από τα 260 εκατομμύρια παιδιά που δεν πάνε σχολείο σήμερα. Όχι λόγω της πανδημίας αλλά για πολλούς άλλους λόγους που δεν θα έπρεπε να έχουμε επιτρέψει να υπάρχουν.
