Ζούμε συνέχεια, κάθε μέρα, πολλούς πολέμους, διαφορετικούς για τον καθένα και την καθεμιά, αλλά υπαρκτούς. Είναι ο πόλεμος της επιβίωσης και του βιοπορισμού, ο αγώνας για τη μόρφωση, η ανάγκη έκφρασης και η προσπάθεια επικοινωνίας, η άμυνα από την επίθεση που δεχόμαστε από το σύστημα όταν μας αποκόβει από την Υγεία, την Παιδεία, την ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία και την άσκηση των δικαιωμάτων μας.
Είναι πολλοί και κρατάνε χρόνια και χρόνια αυτοί οι πόλεμοι. Κάποιες φορές τους βλέπουμε μόνο απέναντι και νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν. Ο άνεργος είδε τον πόλεμο με την κρίση και τα μνημόνια όταν έκλεισαν όλες οι πόρτες, ενώ αυτός που είχε πιο τακτοποιημένη ζωή φοβήθηκε ότι είναι εμπόλεμη κατάσταση το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
Συχνά δεν συμφωνούμε για τις συνθήκες μέσα στις οποίες βιώνουμε την ύπαρξή μας και διχαζόμαστε γιατί είναι άλλου είδους, άλλης σκοπιάς οι οπτικές μας.
Και υπάρχουν και οι ταξικοί πόλεμοι, πάντα ενεργοί στις σύγχρονες κοινωνίες που ορίζονται από το ποιος κατέχει τον πλούτο.
Τώρα πια έχουμε και τους πολέμους για τη Φύση, γιατί δεν είναι δεδομένο ούτε καν το φυσικό περιβάλλον.
Παρ’ όλα αυτά, αυτοί οι πόλεμοι, όσο βάρος κι αν έχουν πάνω μας, όσο καθοριστικοί κι αν είναι, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι πόλεμοι σε εισαγωγικά. Μία μεταφορά για να περιγράφουμε την ένταση των πραγμάτων, τη σημασία των γεγονότων.
Πόλεμος καθαρός, χωρίς εισαγωγικά είναι αυτός που χρησιμοποιεί όπλα και σφαίρες εν μέσω ειρηνικής περιόδου, Υπάρχει κάτι αναπότρεπτο, προφανώς ολοκληρωτικό στα όπλα.Τη μια ζεις, την άλλη πεθαίνεις. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει τον άλλο, για κανένα λόγο. Κι αν ακόμα συμβεί, από κάποιον που βρέθηκε σε άμυνα και απόγνωση, υπάρχουν μέριμνες ώστε να αποκαθίσταται από τη Δικαιοσύνη η τάξη των πραγμάτων- αν και όχι καλά, όχι πάντα δίκαια προς τον αμυνόμενο ή την αμυνόμενη.
Ο πόλεμος των όπλων μέσα στις πόλεις κατά την ειρηνική περίοδο, η τρομοκρατία, δεν είναι σαν τους άλλους πολέμους που παλεύουμε κάθε μέρα. Και δεν πρέπει να τους συγχέουμε. Το κάνουν οι τρομοκράτες που προσπαθούν να εμπλέξουν τις δύο καταστάσεις, να βρουν συνάφειες και συμμάχους. Αλλά δεν υπάρχουν.
Οι άνθρωποι κατανοούν ότι το όπλο και η δολοφονία είναι έξω από αυτό που επιδιώκουν, για το οποίο αγωνίζονται κάθε μέρα. Αυτή η απόσταση, αυτό το όριο είναι και η καταδίκη της τρομοκρατίας.
Για αυτό και δεν μπορεί να σταθεί σήμερα ο “ένοπλος αγώνας” των πόλεων όπως αναπτύχθηκε στην Ιταλία, τη Γερμανία, ή και την Ελλάδα μετά το ’74 κ.α.
Και τα μέλη του δεν χρειάζεται να συζητήσουν καν συγγνώμη ή να μεταμεληθούν αν δεν το θέλουν. Έχουν το ατομικό δικαίωμα στο λάθος. Αλλά πρέπει να σταματήσουν να σκοτώνουν ανθρώπους.
Το κυριότερο που πρέπει να κάνουν όμως είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ηττήθηκαν. Ηττήθηκαν ιστορικά, πρακτικά, αξιακά, ηθικά σε όλα τα επίπεδα.
Άφησαν πίσω τους μόνο άδικο θάνατο, απώλειες και πολύ πόνο. Και τελικά ηττήθηκαν ακριβώς γιατί δεν τους ήθελαν οι άνθρωποι, γιατί στους περισσότερους ανθρώπους φαινόταν και ήταν, αποτρόπαιο το να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους στο όνομα κάποιων ιδεών που είχε μία κάποια σκοτεινή “επιτροπή τιμωρών”.
Μόνο η παραδοχή της ήττας από τους φυσικούς αυτουργούς, η “παράδοση των όπλων τους”, μπορεί να βάλει μία οριογραμμή και να αφήσει τους ανθρώπους ήσυχους να συνεχίσουν να αγωνίζονται όπως μπορούν για τη ζωή τους, την προσωπική και τη συλλογική, όπως κάναν πάντα. Και είναι καθήκον των δημοκρατιών να προάγουν την ειρηνική ζωή.
Από εκεί και πέρα, η οργανωμένη κοινωνία, δεν εκδικείται, δεν μεροληπτεί. Κάθε άνθρωπος, ό,τι κι αν έκανε έχει δικαίωμα να υπάρχει χωρίς να απειλείται η ζωή του και η υπόστασή του κι αυτό κάνει δημοκρατικό ένα σύστημα δικαιοσύνης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
