Η προβολή του ντοκιμαντέρ Agora II του Γιώργου Αυγερόπουλου από την ΕΡΤ τη Δευτέρα, έδειξε τις μεγάλες δυνατότητες που κρύβει η ελληνική δημοσιογραφία και παραγωγή. Πρόκειται για μία άρτια ταινία, από αυτές που σε κάνουν να βγαίνεις από τη θέασή της πιο ολοκληρωμένος και με το ερέθισμα να ασχοληθείς περισσότερο, να ψάξεις μόνος σου.
Η βασική του αρετή είναι ότι έχοντας την κάμερα μέσα στα γεγονότα από το 2015 ως το 2020 επιτρέπει στον θεατή να κινηθεί, με σεβασμό στην αυτονομία του, θέτοντας παράλληλα και ένα γενικό πλαίσιο, τη ματιά του σκηνοθέτη για το τι έγινε. Δεν είναι ουδέτερο, αλλά δίνει χώρο στον πολίτη να αναστοχαστεί μόνος του.
Αυτό που ενοχλεί πολλούς στις ταινίες του Αυγερόπουλου, δεν είναι τόσο τα ιδεολογικά σχήματα που χρησιμοποιεί, όσο ότι χρησιμοποιεί με ακρίβεια τους όρους. Λέει τους δεξιούς δεξιούς και τους αριστερούς αριστερούς, οπότε δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνέπειες των επιλογών τους.
Και ορίζει ακριβώς τι είναι η κρίση.
Το κυριότερο που κάνει στην προσέγγισή του στην κρίση και τα μνημόνια είναι ότι ορίζει τις επιπτώσεις πάνω στην κοινωνία και τη χώρα ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που έγιναν στην Ελλάδα και την ΕΕ και όχι λόγω κάποιας μεταφυσικής περί της μοίρας των Ελλήνων. Από αυτή τη σκοπιά μπορεί να το δει κάθε πολίτης ανεξάρτητα τι ψήφισε, εφόσον όμως έχει έναν στοιχειώδη αυτοέλεγχο και θέλει να στηρίζει την άποψή του σε δεδομένα και όχι σε επιθυμίες ή γενικές ιδέες.
Παρ’ όλα αυτά, η πιο συγκλονιστική στιγμή της ταινίας είναι το φινάλε που ευτυχώς πρόλαβε να συμπεριλάβει, το αυθόρμητο χειροκρότημα και η χαρά χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα της ανακοίνωσης της απόφασης του Δικαστηρίου για τη ΧΑ. Η λαϊκή, νεανική συμμετοχή, αλλά και η στοιχειώδης λειτουργία ενός θεσμού όπως η Δικαιοσύνη, μοιάζει να είναι ένας δρόμος εξόδου από την κρίση…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
