Μία ρετρό πόλη κινδυνεύουν να γίνουν τα Γιάννενα και σε συνδυασμό με μία αισθητική καρτ ποστάλ που δήθεν πουλάει τουρισμό, κινδυνεύουν να γίνουν και μία άνευρη πόλη, χωρίς δυναμική.
Αυτό προκύπτει από δύο κυρίως παράγοντες. Ο πρώτος είναι μία γενικευμένη κατάσταση νοσταλγίας ενός «ωραίου» παρελθόντος. Όλο και περισσότερο διευρύνεται αυτό το φαινόμενο της «νοσταλγίας», της ωραιοποίησης των «παλιών καλών χρόνων» που ο καθένας βέβαια τα φαντάζεται και τα έχει ζήσει διαφορετικά, αλλά όλοι μαζί δημιουργούν μία εικόνα, συχνά ψευδεπίγραφη, μίας πόλης που δεν υπάρχει πια, αλλά ήταν «ιδανική».
Αυτό πιθανά να προκύπτει και ένα αίσθημα δυσαρέσκειας για το σήμερα, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πολίτης σε μία καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο κουραστική, χωρίς να βρίσκει βοήθεια από υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στην πόλη. Μην ξεχνάμε δε ότι έχουμε ξεπεράσει τη δεκαετία σε κατάσταση κρίσης και σίγουρα αυτό βαραίνει πάνω στην αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Πιθανόν και να αδικούμε κάπως την πόλη μας.
Μετά είναι και αυτή η εικόνα μιας πόλης που πρέπει να είναι μονίμως έτοιμη για να έρθουν να την δουν εντάξει οι τουρίστες. Λες και οι τουρίστες θέλουν να δουν ένα σκηνικό και όχι να βιώσουν εμπειρίες.
Ξεχνάμε ότι αυτό που παρουσιάζουμε ως πολυπολιτισμικό παρελθόν και το δείχνουμε μέσα από αυτά τα απίστευτα και τόσο καλοδιατηρημένα μνημεία, προήλθε μέσα από μία δυναμική κατάσταση, συχνά συγκρουσιακή στην πόλη μέσα στα χρόνια.
Τα σύγχρονα Γιάννενα χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερες αντιθέσεις που όμως να μπορούν μέσα από τον δημόσιο διάλογο να καταλήγουν σε συνθέσεις. Χρειάζονται περισσότερη ανομοιομορφία μέχρι να καταλήξουν σε κοινούς τόπους. Τα Γιάννενα θα βρουν τη σύγχρονη ταυτότητά τους, όπως τη βρήκαν και σε παλιότερες περιόδους, μέσα από τη διαφορετικότητα, την κίνηση και τη συνδιαμόρφωση. Μην το ξεχνάμε αυτό και ας μας γοητεύει λιγότερο η ισοπέδωση και η ομοιομορφία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
