Η κατάσταση με την οποία αντιμετωπίζουμε την πανδημία και τα μέτρα περιορισμού έχει αρχίσει να παγιώνεται. Και πρόκειται για μια παγίωση που δεν έχει θετικό πρόσημο. Γιατί η γενικευμένη αίσθηση είναι ότι κάνουμε μεν ό,τι μπορούμε καλύτερο, δεν φτάνει όμως αυτό.
Η έστω και με ερωτηματικό αναφορά χτες σε πιθανά νέα αυστηρότερα μέτρα για τα Γιάννενα, έγινε δεκτή από την κοινή γνώμη με ζωηρό ενδιαφέρον ως προς τι ισχύει, αλλά και με μία μάλλον παθητική αποδοχή των εξελίξεων. Κάπως σαν «θα το υπομείνουμε κι αυτό».
Πού βρίσκεται το κύριο πρόβλημα; Βρίσκεται στην πεποίθηση ότι από τον Οκτώβριο και μετά δεν αναζητήθηκαν νέοι τρόποι και λύσεις για την αντιμετώπιση της έξαρσης κάθε φορά των κρουσμάτων. Στην πράξη εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται μία διαφορετική κάθε φορά λογική του lockdown με λίγα ή περισσότερα μέτρα, με λίγες ή περισσότερες κλειστές δραστηριότητες. Όλη η μάχη που δόθηκε είναι αν θα ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία ή αν θα επιτραπεί το κυνήγι. Κάπως έτσι πέρασε το τρίμηνο, το οποίο ας μην ξεχνάμε θεωρήθηκε το πιο κρίσιμο όλων μέσα στην πανδημία. Τώρα έχουν μπει άλλα ορόσημα. Ο δύσκολος Μάρτιος, τα εμβόλια τον Απρίλιο, τι θα γίνει με το Πάσχα κλπ.
Όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε και σε αυτήν την αίσθηση της κόπωσης που νιώθουν οι περισσότεροι πολίτες, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν προστατεύονται πλήρως από τη μετάδοση και διασπορά της νόσου, αλλά δεν βλέπουν και να τους προτείνονται και άλλες λύσεις πλην τα «ακορντεόν» του κλείνω- ανοίγω κάθε τόσο.
Αν το δεις από πολύ ψηλά, είμαστε κοντά στην έξοδο μετά από 11 μήνες αποκλεισμών. Κάποια στιγμή θα δουλέψει ο εμβολιασμός, πού θα πάει. Αν όχι τον Ιούνιο τότε τον Αύγουστο κλπ. Και υπάρχει και αυτή η αίσθηση ότι είμαστε τυχεροί που δεν κολλήσαμε, όταν όμως νιώθουμε παράλληλα, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, κι από ένα στοιχείο ατυχίας, να κολλήσουμε.
Είναι όμως αυτή η συνθήκη που αποκαλύπτει και ένα καλά δομημένο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας; Μάλλον όχι. Και δεν είναι μόνο ελληνικό θέμα, αλλά διεθνές πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
