Ας δοκιμάσει ένας πεζός να περάσει απέναντι στο δρόμο, στις δύο διαφορετικές εισόδους της πόλης, η μία προς Αθήνα στο ύψος του Πολυκλαδικού και η άλλη προς το Αεροδρόμιο στη Γράμμου. Δυσκολεύεσαι να περάσεις τον δρόμο, είσαι ανασφαλής ακόμα και αν περπατάς στο πεζοδρόμιο, όπου υπάρχει πεζοδρόμιο, γιατί δεν είναι κι αυτό δεδομένο. Και παντού αυτοκίνητα γύρω σου, παρκαρισμένα συχνά πάνω στη δεξιά λωρίδα κυκλοφορίας που κλείνει επί πολλές εκατοντάδες μέτρα.
Αυτή η αίσθηση ανασφάλειας, συνδυάζεται και μία αισθητική υποβάθμιση. Γιατί δεν γίνεται η πόλη να μοιάζει με ένα διαρκές πέρασμα αυτοκινήτων ή με ένα πολλαπλό πάρκινγκ και κόσμου που προσπαθεί να διεκπεραιώσει ασθμαίνοντας τις υποχρεώσεις του.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί είναι παλιές υποδομές αυτοί οι δρόμοι. Γιατί είναι δρόμοι που φτιάχτηκαν άλλες εποχές, για άλλες ανάγκες, για άλλη εποχή. Και μην πάμε μακριά. Η πόλη μέχρι πριν από 20 -30 χρόνια ήταν πολύ πιο συγκεντρωμένη γύρω από το κέντρο της, μέχρι να έρθουν οι νέες συνοικίες στους Αμπελόκηπους και τη Νέα Ζωή από τη μία πλευρά και στα Σεισμόπληκτα και την Ανατολή από την άλλη που ακόμα και σήμερα συγκεντρώνουν νέο κόσμο.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα παλαιότητας που προκύπτει ανάγκη για νέα έργα σαν αυτά που ανακοίνωσε ο Δήμος για τη Γράμμου. Είναι και το πρόβλημα των πολλών αυτοκινήτων. Είναι τόσα πολλά τα αυτοκίνητα πια. Κι όλοι μας τα χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, για κάθε τι. Βιώσιμη μετακίνηση όμως, καλύτερη πόλη, δεν μπορείς να έχεις αν δίνεις όλο το χώρο στα αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα που κινούνται συνέχεια, πρέπει να μειωθούν και να δοθεί χώρος στα μαζικά μέσα μεταφοράς και το ποδήλατο, ενώ παράλληλα πρέπει να μειωθούν και οι ταχύτητες. Τα 30χλμ στον αστικό ιστό και τα 50χλμ περιμετρικά φτάνει και περισσεύει. Χρειάζεται θάρρος όμως από τις τοπικές Αρχές όπως και το κράτος για να δώσουν τέτοιες κατευθύνσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
