Χώροι ψυχαγωγίας μόνο για εμβολιασμένους ακόμα κι αν δεν είναι κλειστοί, μετακινήσεις χωρίς τεστ για τους έχοντες πιστοποιητικό εμβολιασμού, πρόβλεψη για αναστολή εργασίας σε δημοσίους υπαλλήλους αν δεν εμβολιαστούν, αναφορές σε απολύσεις ανεμβολίαστων στον ιδιωτικό τομέα. Κι όλα αυτά επισήμως, με νόμους, αποφάσεις, δηλώσεις υπουργών.
Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, μοιάζει με ένα ιδιότυπο lockdown που περιορίζει τον χώρο όσων δεν έχουν κάνει το εμβόλιο. Είχαμε περιγράψει από την προηγούμενη εβδομάδα την τάση των κυβερνητικών μέτρων να δίνουν περισσότερο χώρο στους εμβολιασμένους μέσω κινήτρων, τώρα βλέπουμε την αντίθετη όψη, να περιορίζουν τον χώρο κίνησης των ανεμβολίαστων, ή έστω να αυξάνουν τα «εμπόδια», όπως στην περίπτωση του λεγόμενου testing, την αύξηση δηλαδή των ελέγχων ή την πρόσβαση σε χώρους διασκέδασης.
Η αλλαγή αυτή, έρχεται παράλληλα με την συνεχιζόμενη αύξηση των κινήτρων προς τους εμβολιασμένους, δείχνει όμως και την πολιτική που θα ακολουθηθεί το επόμενο διάστημα και είναι ο περιορισμός των κινήσεων και των επαφών όσων δεν έχουν εμβολιαστούν.
Μπορεί άραγε να λειτουργήσει κάτι τέτοιο; Εγείρονται θέματα νομιμότητας; Είναι βέβαιο ότι στους χώρους εργασίας ειδικά, εργαζόμενοι θα διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να εργάζονται χωρίς εμβολιασμό και είναι πιθανό και να δικαιωθούν. Φάνηκε και από την αναδίπλωση της κυβέρνησης στις αρχικές αναφορές περί απολύσεων.
Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να δημιουργηθεί πολωτικό κλίμα ανάμεσα στους ανθρώπους που εργάζονται ή κινούνται στον ίδιο χώρο. Ας το σκεφτούμε στην περίπτωση των σχολείων που θα ανοίξουν τον Σεπτέμβρη χωρίς μάλιστα πολλές αλλαγές σε σχέση με πέρυσι, χωρίς μείωση δηλαδή των παιδιών, ανά τάξη ή μηχανήματα καθαρισμού του αέρα. Αν τα κρούσματα συνεχίσουν να είναι πολλά, δεν θα κλείσουν αναγκαστικά τμήματα και σχολικές μονάδες; Και τότε ποιος θα έχει δίκιο; Οι οικογένειες εμβολιασμένων που θα ζητάνε να ανοίξει το σχολείο αφού αυτοί έκαναν το καθήκον τους ή οι οικογένειες των ανεμβολίαστων που θα διεκδικούν το δικαίωμά τους στην επιλογή;
Δεν είναι τόσο θέμα «διχασμού» όπως λέγεται. Ατομικά δικαιώματα έχουν όλοι. Υπάρχουν όμως και τα συλλογικά δικαιώματα και το δημόσιο συμφέρον. Κι εκεί είναι που υστερεί και η ελληνική κυβέρνηση και όλες σχεδόν στην Ευρώπη: Δεν μπορούν να πείσουν όλους τους πολίτες για το ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον και το συλλογικό καλό; Και δεν μπορούν να προωθήσουν κοινές πολιτικές και κοινούς στόχους. Ακόμα και σε αυτό το μοναδικό γεγονός- αν και όχι τόσο μοναδικό στην ιστορία όσο νομίζουμε όσοι δεν τα έχουμε ζήσει ξανά- ο προηγμένος μας κόσμος δεν καταφέρνει να βρει κοινή διαδρομή. Κι αν δεν υποχωρήσει η πανδημία τους επόμενους μήνες, θα βρεθούμε μπροστά σε κεντρικά διλήμματα για το ποια θα πρέπει να είναι η συλλογική μας κίνηση προς τα εμπρός. Εκεί είναι το πρόβλημα και όχι πόσοι θα έχουν άδεια εισόδου σε ένα κέντρο διασκέδασης τον Αύγουστο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
