Παρά το γεγονός ότι την λάτρευαν τεράστια ονόματα όπως o Fred Neil, ο Dino Valenti και o Bob Dylan ανάμεσα σε άλλους διάσημους της εποχής, παρέμεινε άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Η Karen Dalton που η καταγωγή της ήταν από την φυλή των Cherokee έκανε δύο άλμπουμ, τα οποία επανεκδόθηκαν το 2006. Λέγεται ότι είναι το κορίτσι που αφορά το τραγούδι “Katie’s Been Gone” των The Band and Bob Dylan, στο άλμπουμ The Basement Tapes.
Η Karen βρέθηκε να δουλεύει σαν υπηρέτρια στο Boulder του Colorado για 1,25 δολάρια την ώρα. Τον μισό χρόνο ήταν σε σπίτια ανθρώπων και τον άλλο μισό στην αδελφότητα. “Νομίζεις ότι είναι προσωρινό και ξαφνικά αυτή είναι η ζωή σου”. O Fred Neil, ο οποίος είχε μιλήσει γι’αυτήν στον παραγωγό της Capitol, Nick Venet, την βρήκε στο Boulder και της ζήτησε να κάνει οντισιόν για τον Venet, στην Νέα Υόρκη. To eight-bar blues “A Little Bit of Rain” του Neil οδήγησε σε ένα συμβόλαιο ηχογράφησης και τελικά σε μία εμφάνιση ως πρώτο-παρουσιαζόμενη τραγουδίστρια στο τότε νέο γκρουπ του Danny Kalb (Blues Project).
Άλλες δεσμεύσεις του Kalb, εμπόδιζαν την Karen να συνεχίσει μαζί του και αποφάσισε να πάει σόλο. Με το ταλέντο της, δεν θα ήταν δύσκολο. Η φωνή της σου θυμίζει λίγο Billie Holiday, απαλή και ευάλωτη στο βάθος της, σκληρή σαν σίδερο και αγκαθωτή σαν συρματόπλεγμα εξωτερικά.
“Η Karen Dalton τραγουδάει τα blues, πιο blues από οποιονδήποτε άλλον εκεί γύρω”
-αυθεντικό δελτίο τύπου, Σεπτέμβριος 1969.
Αυτό το ωραίο άλμπουμ εκφράζει τόσο δυνατά μία προσωπικότητα, όσο κανένα άλλο σετ με διασκευές από όσα έχετε ακούσει ως τώρα. Η μοναδική φωνή της Dalton (την οποία ομολογουμένως κάποιοι άνθρωποι μισούν) την κάνει να ακούγεται συνεχώς στα πρόθυρα να κλάψει και το απλό νωθρό backing είναι εξαιρετικά συμπονετικό και σιγοντάρει.
Υπάρχουν εδώ τραγούδια των φίλων της Fred Neil (ο οποίος την αποκαλεί ως “η αγαπημένη μου τραγουδίστρια”, όπως επίσης και “μία τεράστια επιρροή στο δικό μου στυλ που τραγουδάω”), και Tim Hardin, όπως επίσης και παλαιότερα στάνταρντ των Huddie Ledbetter και Jelly Roll Morton. Η εύθραυστη, μελαγχολική διάθεση διατηρείται χωρίς να γίνεται κλαψιάρικη.
Επέστρεψε στο Enid της Oklahoma για να μαζέψει τα δύο έφηβα παιδιά της (Lee και Abbie), την σκυλίτσα της (Shalom, ένα τσιουάουα) και το άλογο της (που παρέμεινε χωρίς όνομα) και τους οδήγησε όλους 1900 μίλια πίσω στο Woodstock, ενώ έκανε αυτό το άλμπουμ. Οι μουσικοί που φαίνονται στο οπισθόφυλλο είναι πολύ-πολύ γνωστοί σε όσους διαβάζουν τα οπισθόφυλλα δίσκων εκείνης της εποχής.
Κάνει λοιπόν ένα τραγούδι του Dino Valenti, ένα τραγούδι του Butterfield, ένα του Richard Manuel (The Band), αρκετά στάνταρντ blues και παραδοσιακά τραγούδια. Τον Μάιο του 1971 αυθεντικό δελτίο τύπου έγραφε: “Το επόμενο άλμπουμ της θα περιέχει αρκετά τραγούδια που έχει γράψει η ίδια. Κάνει περιοδεία στην Ευρώπη, προτού κάνει εδώ (Αμερική). Το διαβατήριο της λέει ότι είναι από το Τέξας και δεν έχει διεύθυνση”.
Η miss Dalton έχει μία μοναδική φωνή της οποίας η blues χροιά είναι σίγουρη και της οποίας οι folk ερμηνείες ακούγονται πολύ αυθεντικές. Το “In My Own Dream” και το “One Night of Love” είναι πολύ όμορφες ερμηνείες των blues, ενώ ο παράξενος και στοιχειωτικός ήχος του “Katie Cruel” και του “Same Old Man” είναι απλά μαγευτικές.
Η Karen λιγότερο ή περισσότερο ένας θρύλος στο κύκλωμα της folk, είχε γίνει το επίκεντρο της προσοχής λόγω του άλμπουμ αυτού. Σε παραγωγή του Harvey Brooks (ο μουσικός που έπαιξε μπάσο στο “Highway 61 Revisited” του Dylan και στο “Bitches Brew” του Miles) στο Albert Grossman’s Bearsville Studio στο Woodstock. Γι’αυτό ο Brooks μάζεψε μαζί τους καλύτερους μουσικούς του Woodstock και το αποτέλεσμα είναι ένα ενθυμητικό, εύγευστο ακομπανιαμέντο σε μία από τις καλύτερες blues φωνές της μοντέρνας (τότε) εποχής.
Το άλμπουμ πήρε κάπου δύο μήνες να ηχογραφηθεί και περιλαμβάνει νέα και παλαιά κομμάτια. Πάντα τραγουδάει με μία bluesy, συναισθηματική αίσθηση, αλλά ελάχιστα από τα τραγούδια είναι στην κλασική παράδοση των blues. Παίρνει μόνο 30 δεύτερα για να αισθανθείς το βάθος και την αίσθηση και την ζωή και το ασυνήθιστο της τέχνης της. Αισθάνεσαι τα blues και την ηλιοφάνεια ταυτόχρονα καθώς και οτιδήποτε άλλο ανάμεσα τους.
Η Karen Dalton είναι ένας θρύλος της folk, το όνομα της οποίας θα ακούσεις να λένε με ευλάβεια στην MacDougal Street, στο Woodstock, στο Texas ή οπουδήποτε αλλού έχει εμφανιστεί. Η πηγή από όπου προέρχεται αυτός ο θρύλος είναι η φωνή της. Σαν την Rita Coolidge, που λίγο της μοιάζει στον ήχο, δεν είναι τραγουδοποιός, αλλά τραγουδάει με τέτοια επιδεξιότητα και ποιότητα που οι ερμηνείες της είναι από μόνες τους δημιουργίες…Ακούγεται σχεδόν σαν νέγρα σε κάποια σημεία, άλλες φορές σαν μία άλλη Janis Joplin στο πιο απαλό. Στα καλύτερα της ο ήχος είναι στοιχειωτικός, όμορφος, εμμονικός.
Η διάθεση της πάντοτε μελαγχολική, τα τραγούδια όλα πολύπλοκα και τρισδιάστατα…Τα δύο αγαπημένα μου είναι το συναρπαστικό τραγούδι του Dino Valenti, “Something on Your Mind” και το “Katie Cruel”, μία εξαιρετικά απλή σύνθεση ενός κλασικού folk τραγουδιού…Το άλμπουμ έχει μερικά αδύνατα σημεία, όπως η υπερπαραγωγή στο “How Sweet It Is” για παράδειγμα. Γενικά τα περιστασιακά πνευστά δεν προσθέτουν στο τραγούδι της και νομίζω ότι είναι καλύτερα όταν οι συνθέσεις είναι πιο απλές. Ερμηνεύει τόσο σπάνια για την εποχή της που αποτελεί ιδιαίτερη χαρά να μπορεί ο καθένας πια να ακούσει το ταλέντο της. Υπάρχει μαγεία σε αυτό τον δίσκο και αξίζει να την ανακαλύψετε.
Η Dalton ακούγεται όχι τόσο πολύ σαν τις αρχές του ’60, σαν τις αρχές του ’50, όταν η jazz ήταν στο αποκορύφωμα της. Η φωνή της, η διατύπωση των φράσεων ακόμα και η διστακτική βραχνάδα θα μπορούσαν να είναι μοναδικά, αν δεν είχε υπάρξει ποτέ μία Billie Holiday… H Karen Dalton, δυστυχώς φαίνεται να πιάστηκε σε μία χρονοκαθυστέρηση όπου η εκτίμηση γι’αυτό που κάνει καλά-καλό και σταθερό jazz τραγούδι με ευφυΐα και καλή γεύση-έχει λίγους πια εναπομείναντες από το ορίτζιναλ κοινό που θα μπορούσε να ακούσει και ακόμα δεν έχει αναπτύξει οποιαδήποτε ευδιάκριτη νοσταλγία σε νέους ακροατές, ανάμεσα στους νέους ανθρώπους. Αποδεικνύει ότι μπορεί να τραγουδήσει τα blues πράγματι με τον τρόπο που τραγουδιούνται. Αλλά ποιος να ακούσει;
Το δεύτερο και τελικό άλμπουμ της Dalton έχει ένα πιο πλήρες, backing και πατάει σε ένα ευρύτερο φάσμα από στυλ. Στα καλύτερα του είναι φαντασμαγορικό, αλλά ξεφεύγει λίγο καθώς δεν ταιριάζουν τα πάντα στην φωνή της. Όχι τραγουδοποιός η ίδια, παίρνει folk, soul και country στάνταρντ, όπως επίσης και μερικά τραγούδια συγχρόνων της τραγουδοποιών. Τα highlights εδώ είναι το αινιγματικό θέμα του Valenti, “Something on Your Mind”, οι αξέχαστες απόκοσμες ερμηνείες των παραδοσιακών μπαλάντων “Katie Cruel” και “Same Old Man” και το όλο με λαχτάρα τραγούδι που κλείνει το δίσκο “Are You Leaving for the Country?”, γραμμένο από τον σύζυγό της Richard Tucker. Είναι λιγότερο συνεπές από το ντεμπούτο της, αλλά ξεκάθαρα ουσιαστικό σε όλους όσους αγαπάνε την φωνή της. Η μόνη άλλη γνωστή εμφάνιση της σε δίσκο είναι σαν back vocals στο δίσκο Alleged in Their Own Time, των The Holy Modal Rounders το 1973. Είναι κρίμα τεράστιο, καθώς στα καλύτερα της ήταν τόσο ενθυμητική και συναρπαστική, όσο κάθε μεγάλος Αμερικανός τραγουδιστής της folk ή των blues.
Λέγεται ότι η Dalton πέθανε στους δρόμους μετά από 8 χρόνια μάχη με το AIDS, αν και κάποιο δημοσίευμα αναφέρει ότι ο Peter Walker την φρόντισε κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής της.
