Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα εορτάζεται στην Αίγυπτο το Σαμ Ελ Νεσσίμ (Το άρωμα του ζεφύρου), η αιγυπτιακή γιορτή της άνοιξης με φαραωνικές ρίζες, όπως την περιγράφει και ο Κ.Π.Καβάφης στο ομώνυμο ποιημα του.
Το ωχρόν μας Μισίρι
με βέλη ο ήλιος πλήρη
πικρίας και πείσματος καίει και δέρει,
και με δίψαν και νόσον το καταπονεί.
Το γλυκύ μας Μισίρι
εν μια γελαστή πανηγύρει
μεθά, λησμονεί, και κοσμείται, και χαίρει,
και τον τύραννον ήλιον περιφρονεί
Το ευτυχές Σαμ ελ Νεσίμ την άνοιξιν αγγέλλει,
της εξοχής πανήγυρις αθώα…
Τη μέρα αυτή παραδοσιακά οι Αιγύπτιοι βάφουν πολύχρωμα αυγά, τρώνε παστό ψάρι «φεσίχ», εκδράμουν στις εξοχές όπως οι Έλληνες την πρωτομαγιά και πετούν χαρταετούς όπως εμείς την Καθαρά Δευτέρα. Γι αυτό το λόγο, πάρθηκαν ιδιαιτέρως αυστηρά μέτρα για αυτήν την ημέρα από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, η οποία έκλεισε όλα τα καταστήματα, απαγόρευσε την κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς και απαγόρευσε επίσης την κυκλοφορία των ιδιωτικών αυτοκινήτων στις εθνικές οδούς που οδηγούν σε παραλιακές πόλεις με αστυνομικά μπλόκα, με στόχο την αποφυγή συνωστισμού στο εορτασμό της ημέρας. Τα πάρκα, τα καφέ και τα καταστήματα εστίασης, έτσι κι αλλιώς είναι κλειστά από την αρχή της πανδημίας.
Στην περίφημη για το ανθρωπομάνι της αγορά, με τα πολυάριθμα πολύβοα στενά της όπου η ζωή δεν σταματούσε όλο το εικοσιτετράωρο, εφτά μέρες την εβδομάδα, οι γάτες ήταν περισσότερες από τους περαστικούς. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και πολυάριθμοι φύλακες παντού, απαγόρευαν την είσοδο στην κεντρική πλατεία και στο πιο τουριστικό κομμάτι της, αλλά ήταν αδύνατον βέβαια να κλείσουν τις άπειρες εισόδους απο παράπλευρα στενά. Τα κατεβασμένα στόρια και τα έρημα στενά, αφηγούνται σιωπηλά το δράμα όλων των εμπόρων, των εργαζομένων αλλά και των χιλιάδων ευρηματικών πλανόδιων πωλητών, μουσικών, ζητιάνων, όλο αυτό το πολύχρωμο μπουλούκι που έδινε ζωή στην καρδιά του Καΐρου.
