Σε μια εποχή σαν τη δική μας που τα ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού αλλά και οι πάσης φύσεως εναλλακτικές κοινότητες αποκτούν νέα δυναμική, μοιάζει αναγκαία σχεδόν η επανακυκλοφορία του λευκώματος “The Other Side” που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1993, συγκεντρώνοντας τις φωτογραφίες της Nan Goldin μετά από δύο δεκαετίες συγκατοίκησης και βαθιάς φιλίας με trans και drag queens στη στη Βοστώνη, τη Νέα Υόρκη, την Μπανγκόκ και τις Φιλιππίνες.
Η νέα έκδοση αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο και θα περιλαμβάνει ένα νέο εισαγωγικό κείμενο της σπουδαίας φωτογράφου αλλά και τη φωνή πολλών από τα πρόσωπα που απεικονίζονται στις εμβληματικές φωτογραφίες και δεν έχουν χαθεί για πάντα μέσα στα χρόνια.
Οι πρώτες χρονικά φωτογραφίες του βιβλίου προέρχονται από την δεκαετία του ’70 όταν η Goldin ζούσε στη Βοστώνη παρέα με μια ομάδα drag queens φωτογραφίζοντας την ευάλωτη λάμψη τους. Στις αρχές των ’80s συνέχισε να καταγράφει τον περίγυρό της που πλέον αποτελείτο από τους trans φίλους της στη Νέα Υόρκη όταν το AIDS ξεκινούσε να θερίζει την γκέι κοινότητά. Την επόμενη δεκαετία ο φακός της στρέφεται στην έκρηξη του drag ως κοινωνικό φαινόμενο στη Νέα Υόρκη, την Μπανγκόκ και τις Φιλιππίνες.
«Τις είδα για πρώτη φορά – την Ivy και τη Naomi και την Colette – να διασχίζουν τη γέφυρα στο downtown της Βοστώνης. Ήταν τα πιο υπέροχα πλάσματα που είχα δει ποτέ. Τις ακολούθησα με μια Super 8 κάμερα. Αυτό συνέβη το 1972. Ήταν η αρχή μιας εμμονής που θα κρατούσε δεκαετίες. Ήταν σα να ζωντανεύω εκείνη την πρώτη μου νύχτα στο ‘The Other Side’ – το μπαρ που σύχναζαν οι drag queens στη Βοστώνη. Ερωτεύτηκα μια από εκείνες τις queens και μετά από λίγους μήνες μετακόμισα μαζί με την Ivy και μία άλλη φίλη. Ήμουν δεκαοχτώ χρονών κι ένοιωθα κι εγώ queen. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη στους φίλους μου, ήταν όλος μου ο κόσμος. Μέρος της λατρείας μου ήταν και οι φωτογραφίες. Ήθελα να λειτουργούν ως φόρος τιμής στην ομορφιά τους. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι είναι άντρες που ντύνονται γυναίκες, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό – ένα τρίτο φύλο που έβγαζε περισσότερο νόημα από τα άλλα δύο. Τις αποδεχόμουν όπως ακριβώς έβλεπαν τον εαυτό τους. Δεν είχα καμία επιθυμία να τους αφαιρέσω τη μάσκα με την κάμερά μου. Από την εποχή που ήμουν στην πρώιμη εφηβεία, ζούσα σύμφωνα με αυτό που είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ: είσαι αυτό που παριστάνεις ότι είσαι…»
Nan Goldin, The Other Side.
