Η Σουζάνα Αντωνακάκη μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες αρχιτέκτονες πέθανε σε ηλικία 85 ετών
Πέθανε σε ηλικία 85 ετών η Σουζάνα Αντωνακάκη, μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες αρχιτέκτονες.
Μαζί με το Δημήτρη Αντωνακάκη, δημιούργησαν σειρά διακεκριμένων έργων, τα οποία αποτελούν συγκερασμό ελληνικού και ξένου μοντερνισμού, παράδοσης και νεωτερικότητας.
Η Σουζάνα Κολοκυθά Αντωνακάκη γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε στην Αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από το 1954 έως το 1959.
Υπήρξε, μαζί με το Δημήτρη Αντωνακάκη και την Ελένη Γούση-Δεσύλλα, ιδρυτικό μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου Atelier 66 (1965-1986), στο οποίο προστέθηκαν τα επόμενα χρόνια συνάδελφοι αρχιτέκτονες ως ισότιμοι συνεργάτες και μετονομάστηκε σε Α66 το 1987.
Τα επόμενα 20 χρόνια, μαζί με μια λίστα από κτίρια, εκδόσεις, συμμετοχές σε διαγωνισμούς, συνέβαλαν στη διαμόρφωση των σύγχρονων αρχιτεκτονικών τάσεων, έχοντας δημιουργήσει ένα χαρακτηριστικό στυλ που κατέστησε τη δουλειά του Atelier αναγνωρίσιμη.
Το 1984, εκδόθηκε μονογραφία τους από τις εκδόσεις Rizzoli, με την επεξεργασία του Kenneth Frampton.
Είχε συμμετάσχει σε συνέδρια και συναντήσεις (Κάιρο, Λευκωσία, Ζυρίχη, Γενεύη, Μπράιτον, Παρίσι, Βερολίνο, Μόντρεαλ, Σικάγο). Μετέφρασε το βιβλίο Entretien του Le Corbusier (εκδόσεις Παπαζήση, 1971). Από το 1998 έως το 2009 αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα «Τα Νέα». Τα κείμενα αυτά εκδόθηκαν το 2010 σε ενιαίο τόμο με τον τίτλο Κατώφλια 100+7 χωρογραφήματα (εκδόσεις Futura). Αντεπιστέλλον μέλος της Académie d’ Architecture (1995). Επίτιμη διδάκτωρ του Α.Π.Θ. (2007). Υπήρξε επίτιμη διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (2016).
Η Σουζάνα Αντωνακάκη προέρχεται από μια γενιά αρχιτεκτόνων που ήταν μάρτυρες των σημαντικών έργων του Άρη Κωνσταντινίδη και παρακολούθησε μαθήματα από έναν μαθητή και φίλο του Ludwig Mies van der Rohe τον James Speyer.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως στα έργα της, ιδίως τα πρώτα φαίνεται αρκετά καθαρά η επιρροή των δύο αυτών μεγάλων αρχιτεκτόνων. Το έργο της, σε συνεργασία πάντα με τον σύντροφό της Δημήτρη Αντωνακάκη, αποτελεί ένα συγκερασμό ελληνικού και ξένου μοντερνισμού, παράδοσης και νεωτερικότητας.
Μεγάλη σημασία στα έργα της έχουν οι έννοιες και τα εργαλεία του κανάβου και της πορείας-μονοπατιού. Τον κάναβο χρησιμοποιεί τόσο στα κατασκευαστικά στοιχεία ενός κτιρίου,υποστυλώματα, δοκάρια, όσο και στην οργάνωση λειτουργικών ζωνών, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως υποτάσσει όλο το κτίσμα σε αυτόν.
Το μονοπάτι από την άλλη χρησιμοποιείται και αυτό ως μέσο οργάνωσης των λειτουργιών, όχι όμως με την στενή έννοια του διαδρόμου που συνδέει δύο γειτονικούς χώρους, αλλά ως στοιχείο πολιτισμικό που μεταφέρεται από τις συνδέσεις των πόλεων σε μικρογραφία μέσα στον μικρόκοσμο του εκάστοτε συγκροτήματος, σπιτιού ή διαμερίσματος.
Τα δύο αυτά βασικά στοιχεία συνδυάζονται αρμονικά δημιουργώντας ένα καλά μετριασμένο σύνολο. Διαμορφώνοντας έτσι μια σαφή αρχιτεκτονική γλώσσα με στοιχεία παράδοσης και μνήμης.
Συλλυπητήριο μήνυμα για τον θάνατο της Σουζάνας Αντωνακάκη έστειλε και η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη.
«Από το 1965 που ίδρυσε μαζί με τον Δημήτρη Αντωνακάκη το Atelier 66, η Σουζάνα Αντωνακάκη, με τον σύντροφό της στη ζωή και στην αρχιτεκτονική, μετέφερε στην Ελλάδα την παγκόσμια αντίληψη για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, αλλά και στο εξωτερικό την ελληνική ματιά για το πώς μπορούν να συνδυαστούν με επιτυχία, στοιχεία του μοντερνισμού και της παράδοσης.
Το έργο της Σουζάνας Αντωνακάκη, αναγνωρίσιμο και με διακριτή ταυτότητα, εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Παρουσίασε τη δουλειά της σε εκθέσεις και το έργο της έγινε αντικείμενο διεθνών εκδόσεων. Δίδαξε στις νέες γενιές αρχιτεκτόνων ήθος, ποιότητα και αισθητική.
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στον Δημήτρη Αντωνακάκη και στους πολυάριθμους φίλους της».
Τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά της έργα
– Συγκρότημα κατοικιών των μεταλλείων Μπάρλου στο Δίστομο Βοιωτίας, 1965
– Αρχαιολογικό μουσείο της Χίου, 1965
– Ξενοδοχειακό συγκρότημα Ερμιόνης, 1965
– Κατοικία διακοπών στο Πόρτο Χέλι, 1967
– Κατοικία στο Παλαιό Φάληρο, 1967
– Πολυκατοικία στη Εμμανουήλ Μπενάκη, 1973
– Εξοχική κατοικία στα Σπάτα, 1974
– Κατοικία στα Μοντεβάρδια Χανίων, 1975
– Κατοικία διακοπών και ατελιέ στον οξύλινθο Ευβοίας, 1977
-Πολυκατοικία στην περιοχή της Ακρόπολης, 1978
– Lyttos Hotel στην Κρήτη, 1979
– Μονοκατοικία στην Ύδρα, 1980
-Φοιτητική εστία στα Λαγκάδια, 1980
– Συγκρότημα 220 κατοικιών στην Κομοτηνή, 1981
– Σπίτι στην Πέρδικα της Αίγινας, 1981
– Φιλοσοφική Σχολή Κρήτης, 1981
– Πολυτεχνείο Κρήτης, 1982
– Νοσοκομείο Σητείας, 1982
– Κατοικία στη Σίφνο, 1984
– Κατοικία στην Κάτω Μυρτιά της Νέας Πεντέλης, 1987
– Πολυκατοικία στην Αμαλιάδα, 1988
– Κέντρο Λαϊκής Τέχνης Ιωαννίνων, 1989
– Κατοικία στη Νέα Κηφισιά, 1990
– Νέο Μουσείο της Ακρόπολης 1 (Συμμετοχή σε διαγωνισμό), 1990
– Στούντιο ζωγράφου στην Πέρδικα της Αίγινας, 1990
– Κατοικία στην Κηφισιά, 1993
– Θέατρο στο δάσος στη Θεσσαλονίκη, 1996
– Δύο κατοικίες στο Ηράκλειο Κρήτης, 1997
– Ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας, 1997
– Είσοδος εγκαταστάσεων πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 1997
– Σιδηροδρομικός σταθμός Καλλιθέας, 2002
– Κατοικία Γορουγιάννη στην Παύλιανη, 2003
– Ανάπλαση πλατείας Κολωνακίου, 2003 – Σιδηροδρομικός σταθμός Άνω Πατησίων, 2003
– Βιβλιοθήκη της Σχολής Καλών Τεχνών, 2005
– Κτίριο γραφείων στο Ηράκλειο Κρήτης, 2005.
