Την κατασκευή αναβατορίου στο Μνημείο του Ζαλόγγου, ζητούν τοπικοί φορείς της Πρέβεζας στο πλαίσιο εορτασμού το 2021, 200 ετών από την Επανάσταση και την κήρυξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Σήμερα η πρόσβαση στο εμβληματικό μνημείο, έργο του αείμνηστου γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου, γίνεται μέσω κλίμακας 410 σκαλιών, που όμως δυσκολεύει ΑΜΕΑ και ηλικιωμένα άτομα να φτάσουν στο τόπο θυσίας των γυναικών του ιστορικού Σουλίου.
Η Κοινότητα Καμαρίνας, στα όρια της οποίας βρίσκεται το μνημείο του Ζαλόγγου, έχει προτείνει στο δήμο Πρέβεζας τη λειτουργία αναβοτορίου, που θα λειτουργήσει αναπτυξιακά για την περιοχή, μια και ιστορικός βράχος θα είναι επισκέψιμος για όλους. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τοπικού τύπου, θετικά αντιμετωπίζουν το αίτημα, τόσο ο δήμος Πρέβεζας όσο και οι σύλλογοι ΑΜΕΑ.
Αισιοδοξία για τη θετική έκβαση του αιτήματος, δημιουργεί και η πρόσφατη τοποθέτηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στη τηλεδιάσκεψη που είχε μαζί με την ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών, της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» και της ΚΕΔΕ, και 114 δημάρχους της χώρας, που θα πραγματοποιήσουν δράσεις για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση.
Όπως έγινε γνωστό, στο πλαίσιο της συνεργασίας της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» με το υπουργείο Εσωτερικών και τους 114 δήμους, θα προταθούν και θα πραγματοποιηθούν έργα μ’ αναπτυξιακό πρόσημο, τα οποία θα ενταχθούν στο πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης».
Το μνημείο του Ζαλόγγου
Το όρος Ζάλογγο, με ύψος κορυφής 786μ., βρίσκεται ανατολικά του χωριού Καμαρίνα. Μετά το γραφικό χωριό, υψώνονται απότομα κάθετα βράχια ύψους 100μ. που καταλήγουν σε ένα οροπέδιο ύψους 774μ. Στη συνέχεια το βουνό έχει ομαλή παρυφή για να καταλήξει στην κορυφή του 786μ. Ακριβώς πάνω στο εν λόγω οροπέδιο κατασκευάστηκε το 1961 το μνημειακό σύμπλεγμα από τον αείμνηστο γλύπτη Γεώργιο Ζογγολόπουλο (1903-2004).
Οι ενέργειες για την κατασκευή του μνημείου ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Τα εγκαίνια του έγιναν στις 11/6/1961, με κάθε μεγαλοπρέπεια, παρουσία των τότε βασιλέων Παύλου και Φρειδερίκης. Μεταλλική μακέτα του μνημείου, βρίσκεται στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου στην Αθήνα.
Το άγαλμα του Μνημείου Ζαλόγγου εδράζεται σε λιθόχτιστη βάση πάνω στην οποία έχουν τοποθετηθεί οι έξι γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών, κατασκευασμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα επενδυμένο με περίπου 4.300 ασβεστολιθικούς όγκους, διαστάσεων 50×30 εκ., υπόλευκου χρώματος.
Τόπος θυσίας και ιστορικής μνήμης
Το Ζάλογγο συνδέεται με μία από τις εμβληματικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Στις 15.12.1803, οι αδούλωτοι Σουλιώτες νικήθηκαν από τον Αλή Πασά και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, με τα αγαθά και τον οπλισμό τους, βάσει γραπτής συμφωνίας η οποία δεν τηρήθηκε από τον Αλή Πασά. Οι Σουλιώτες ξεκίνησαν χωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη από αυτές, αποτελούμενη από 800 Σουλιώτες με αρχηγό τον Κουτσονίκα, κατευθυνόταν προς την Πάργα πουτην περίοδο εκείνη βρισκόταν υπό Ρωσική κυριαρχία.
Η ομάδα αυτή στάθηκε στο Ζάλογγο για να ξεκουραστεί. Στις 18/12/1803 μια ομάδα υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, πατέρα του Μάρκου Μπότσαρη, κατόρθωσε να διασπάσει τον κλοιό και να διαφύγει με 147 άνδρες στην Πάργα. Όσοι απέμειναν στην μονή Ταξιάρχη Μιχαήλ αιχμαλωτίστηκαν, ενώ μια ομάδα γυναικών με τα παιδιά κατέφυγαν στην άκρη του απότομου γκρεμού με τα λεγόμενα βράχια του Ζαλόγγου. Για να μην πέσουν στα χέρια των Τουρκαλβανών, οι Σουλιώτισσες με τα παιδιά τους, έπεσαν στο γκρεμό και χάνοντας τραγικά τη ζωή τους.
Ο αυτόπτης μάρτυρας Τουρκαλβανός αξιωματικός Σουλεϊμάν Αγάς έγραψε: «Οι γυναίκες πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά τους τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωϊσμός και η αγωνία του θανάτου τόνιζε το ρυθμό του. Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μια διαπεραστική μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται με όλα τα παιδιά τους».
