Βουβός πόνος, θλίψη, δακρυσμένα μάτια, αλλά και ελπίδα ότι η χώρα θα αλλάξει, ήταν τα χαρακτηριστικά που συναντήσαμε στους δρόμους της πόλης συνομιλώντας με δεκάδες πολίτες, κάθε ηλικίας που βρέθηκαν εκεί για να διαδηλώσουν την ημέρα της μαύρης επετείου της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εκατοντάδες οικογένειες με τα παιδιά τους μαζί, αγρότες, κτηνοτρόφοι με τα τρακτέρ τους, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις δικές τους διεκδικήσεις, γιατί ο αγώνας αυτός «είναι πολύ μεγαλύτερος και πιο ουσιαστικός από τον δικό μας», όπως είπαν στην κάμερα του ITV.
«Μαζί με τα παιδιά μας, γιατί ο αγώνας και η αγωνία μας ταυτόχρονα είναι για τις επόμενες γενιές. Για να ζήσουν σε μία καλύτερη, πιο δίκαιη κοινωνία», μας λέει ένας πατέρας που με τη σύζυγό του και με τα δύο τους ανήλικα παιδιά βρέθηκαν από τις 10.30 στο κέντρο της πόλης.
«Δεν έχουμε πολλές ελπίδες ότι θα αλλάξει κάτι αύριο, όμως είναι μία αρχή για να αλλάξουν πολλά στο μέλλον», μας λέει μία νεαρή κοπέλα που καταφτάνει στην πλατεία λίγο πριν τις 11 το πρωί.
«Είναι η επέτειος της 28ης της δικής μας γενιάς», λέει μία νεαρή κοπέλα που κατέβηκε στο κέντρο της πόλης, μαζί με φίλες της, κάνοντας τον παραλληλισμό της 28ης Φεβρουαρίου, με την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
«Είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Μας κατηγορούν ότι είμαστε η γενιά των κινητών και των σόσιαλ, η γενιά που κάθεται στον καναπέ και αδιαφορεί, αλλά σήμερα, δείχνουμε ότι είμαστε πολλά περισσότερα. Δε μας αξίζει αυτός ο κόσμος και θέλουμε να τον αλλάξουμε. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πολύ θετικό ότι σήμερα είμαστε όλοι και όλες εδώ», μας λέει μία φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που πασχίζει να βρει τους συμφοιτητές της μέσα στο πλήθος.
«Είμαι καρκινοπαθής τετάρτου σταδίου και είμαι εδώ γιατί δε μπορώ να αντέξω άλλο αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Μία κοροϊδία χωρίς τέλος από το πολιτικό σύστημα. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα στην υγεία, την παιδεία, τη δικαιοσύνη. Πρωτίστως είναι ημέρα μνήμης για τα παιδιά των Τεμπών που είναι δικά μας παιδιά που δεν πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσουμε, αλλά είναι και μία ημέρα που πρέπει να στείλουμε το μήνυμα, ότι δεν αντέχουμε άλλο την απαξίωση και την ατιμωρησία…», λέει στο μικρόφωνο του ITV ένας ηλικιωμένος που βρέθηκε με τη σύζυγό του στον κόμβο του Δικαστικού.
Και μαζί με όλους τους παραπάνω και πολλοί άλλοι ακόμη που ήταν σαν να σιγοψιθυρίζουν τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου «αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
