Μπορεί οι σκύλοι να θεωρούνται σήμερα οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου, αλλά το αγαπημένο κατοικίδιό τους κάποτε στην Αργεντινή φαίνεται ότι ήταν η αλεπού, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.
Αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει τη δεκαετία του 1990 σε χώρο ταφής στην Παταγονία της Αργεντινής μαζί με τα λείψανα 21 ανθρώπων και τα οστά ενός είδους αλεπούς που έχει πλέον εξαφανιστεί. Και τώρα μια άλλη ομάδα επιστημόνων αναφέρει ότι τα οστά αυτά ανάγονται σε μια περίοδο πριν από την άφιξη των σκύλων στην περιοχή αυτή προ 700 -900 χρόνων και ότι βρήκαν ενδείξεις ότι το ζώο συνέδεε ένας «ισχυρός δεσμός» με τους ανθρώπους.
An extinct fox in Argentina may have once been man's best friend, sharing a "strong bond" with humans, research suggests https://t.co/Tc1fVMURMs
— RTÉ News (@rtenews) April 10, 2024
Η ανάλυση των ηλικίας 1.500 οστών υποδεικνύει ότι η αλεπού «Dusicyon avus», ή «Λύκος των Φόκλαντ», όπως είναι επίσης γνωστή, ήταν «πολύτιμος σύντροφος των ομάδων κυνηγών και τροφοσυλλεκτών». Η απουσία ιχνών από κοψίματα στα οστά υποδεικνύει ότι το ζώο αυτό χρησιμοποιείτο ως κατοικίδιο και δεν κυνηγούσαν οι άνθρωποι το είδος του για τροφή.
«Η διατροφή του έμοιαζε με εκείνη των ανθρώπων που ετάφησαν στο σημείο παρά με εκείνη άγριων κυνιδών, περιλαμβανομένου του Dusicyon avus. Κι αυτή η ομοιότητα στη διατροφή υποδεικνύει ότι είτε έτρεφαν κυνηγοί – τροφοσυλλέκτες την αλεπού, είτε τρεφόταν με τα αποφάγια τους», δήλωσε η δρ Οφελί Λεμπρασέρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, συγγραφέας της μελέτης, που δημοσιεύτηκε στη επιθεώρηση Royal Society Open Science.
Η αλεπού αυτού είχε το μέγεθος ενός Γερμανικού ποιμενικού με βάρος γύρω στα 10 με 15 κιλά και ζούσε ανοικτές περιοχές χαμηλής βλάστησης σε μεγάλες περιοχές της Λατινικής Αμερικής. Σύμφωνα με τους ερευνητές το είδος αυτό της αλεπούς εξαφανίστηκε πριν από περίπου μισή χιλιετία για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους. Ίσως να συνέβαλε σε αυτό η άφιξη των σκύλων στην Παταγωνία πριν από επτά με εννέα αιώνες.
Άγνωστο παραμένει επίσης κατά πόσον οι αλεπούδες αυτές ήταν καλά κατοικίδια. «Ορισμένα από τα ζώα αυτά ίσως να φοβόντουσαν λιγότερο τους ανθρώπους, πράγμα που ίσως διευκόλυνε την ανάπτυξη ενός ισχυρότερου δεσμού ανάμεσά τους, αλλά δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε με σαφήνεια», κατέληξε η δρ Λεμπρασέρ.
